Tien jaar geleden was het een sport om een klein mogelijk mobieltje te hebben. En als je dan een multitone ringtone has, was je helemaal hip. Ik had nog een eenvoudig mobieltje, niks hip, puur om te bellen. Ik was student en het moest zo goedkoop mogelijk.
De mobieltjes kregen meer functies. De iPhone en Blackberry deden hun intrede en het principe ‘smartphone’ was geboren. De iPhone was vooral weggelegd voor Applefans die veel geld overhadden voor een mobieltje met leuke gadgets, een nieuw speeltje. De Blackberry werd daarentegen vooral gebruikt door zakenmensen en celebs.
De ontwikkeling gaat snel. Drie jaar geleden was ik een van de weinigen met een smartphone (Nokia E71) tegenwoordig hebben meer dan de helft van de mobiel-bezitters een smartphone. Dit komt omdat ze, vooral met de komst van het (gratis) besturingssysteem Android, betaalbaar zijn geworden voor het grote publiek. En ineens duiken ze overal op; op straat, achter het stuur, maar ook tijdens pauzes en vergaderingen.
En dat laatste vind ik irritant. Mensen laten zich steeds meer leiden door hun mobieltje en ik heb daar een hekel aan. De mobiel geeft een signaal en de eigenaar moet direct de sms of e-mail lezen of het telefoontje aannemen. Ook als die persoon midden in een gesprek of overleg zit. Ik vind het gewoon niet sociaal en ronduit onfatsoenlijk.
Naïef ben ik niet wat dat betreft, ik besef dat ik er aan moet wennen… De wereld veranderd, wordt nog steeds individualistischer en dit gedrag zal daar wel bij horen. Ik heb er geen zin in, doe er niet aan mee. Uiteraard heb ik een smartphone en ik gebruik ‘m zakelijk en privé veel. Maar pauze is pauze en overleg is overleg, dan ga ik niet zitten pielen met mijn telefoon.
—
Verzonden vanaf mijn Nokia-telefoon (vanaf de bank thuis)