Wanneer ik de deur door kom zie ik een kleine vrouw achter de kassa bezig met tassen. Ze is druk en ik pak het menu dat bij haar ligt. Al snel is de keuze gemaakt. Wanneer het vrouwtje me vraagt wat ik wil eten, zeg ik “Nasi goreng, maar wat zit daarbij?” Ze begint te ratelen, “normaal, speciaal en met …” Ik hoor het laatste niet meer en herhaal mijn vraag, maar voeg daaraan toe, “Is het met witte rijst?”. Dan kijkt de vrouw me verbaasd aan, “Met nasi” klinkt het.
Dan valt het kwartje bij me, stom stom stom, natuurlijk is nasi goreng met nasi! Ik kijk even op de klok (18.20 uur) en verontschuldig me voor mijn domme vraag met “Sorry, ik ben moe, het was een lange week”; ik ben direct van het werk naar de Chinees gereden. “Geeft niks is het antwoord” en ik geef mijn bestelling nu echt door, “gewone nasi goreng alstublieft”. “Is dat alles?” “Ja hoor”. Ik ga zitten en wacht tot het eten klaar is.
Ondertussen denk ik aan deze lange week met pieken en dalen, relaxte momenten en veel druk(te), onbezorgdheid en zorgen. Jep, het was een bewogen week, gelukkig is ie voorbij. Nog één week doorrammen op het werk en dan is het vakantie. Dan ben ik twee weken vrij. Nog maar 5 werkdagen… zouden de laatste loodjes zwaar worden? Of gaat het nog meevallen? We zien het volgend weekend wel.