De muziek wordt onderbroken en een vrouwenstem meldt me dat er een inkomende oproep is. Ik moet nog wennen aan deze babbelende dame in mijn auto. Ik verwacht nooit telefoon wanneer ik in de auto zit, maar dit is het derde telefoontje in de auto sinds ik de E7 heb geïnstalleerd… Zul je altijd zien. Voordat de dame me gaat vertellen dat ik de opneemknop in moet drukken neem ik op: “met Foekje Ankersmit”.
Het blijft een poosje stil en ik herhaal mijn naam. Dan begint aan de andere kant van de lijn een vrouw me te vertellen dat ze me graag een paar vragen wil stellen. Ik vraag haar hoe lang het zal duren. “Vijf tot tien minuten” is het antwoord. Ik ben net van de A32 gedraaid in de richting van Sneek en heb die tijd wel. “Is goed” zeg ik.
Het blijkt over mijn mobiele telefoonprovider te gaan en volgt een soort van kruisverhoor. Gedwee geef ik antwoord op alle vragen en ondertussen nader ik Sneek. Zo nu en dan ouwehoer ik een beetje, maar de interviewster gaat er niet in mee. Oké, dan maar braaf blijven antwoorden en voordat ik het weet sta ik voor het huis van mijn ouders geparkeerd.
Mevrouw is nog niet klaar en het ‘interview’ duurt, terwijl ik geparkeerd sta, nog zeker een paar minuten. Wat nou 5 tot 10 minuten, dit duurt zeker al 20 minuten! De interviewster blijft serieus en ik nu ook; in de zon warmt de auto snel op en ik wil dat dit zo snel mogelijk voorbij is.
Dan komt het einde eindelijk in zicht en de slotvraag komt: “Mogen wij u nog een keer telefonisch benaderen voor een dergelijk onderzoek?” Ik antwoord “Alleen als u kunt beloven dat het echt maar 10 minuten duurt” en de interviewster schiet in de lach… Eindelijk