Bovenop de Posbank bij Rheden sta ik uit te blazen. Het weer is lekker warm en ik voel me goed. Samen met onze wielerploeg heb ik de Posbank in de periode voor de pauze al een paar keer beklommen.
Tot de pauze hadden we al een behoorlijk aantal kilometers gehad. Niet alleen om naar de Posbank te komen, maar ook omdat we al een aantal keren de heuvel van verschillende kanten beklommen hadden. De training is zwaar, maar het gaat me goed af; ik heb goede benen.
In het stuk fietsen naar de pauzeplaats toe, komt de trainer naast me fietsen. Hij legt zijn hand in mijn nek… even aandacht geven dus. Dan zegt hij: “Ik heb het je al vaak gezegd…”. Ik weet niet wat hij bedoelt, maar dan komt er helderheid: “In de laatste klim kwam er een ploegje van 5 mannen naar beneden. Jij was ons net gepasseerd en de mannen hadden het erover dat ‘dat meisje’ zo mooi op de fiets zat.” Zoals altijd wanneer ik een compliment krijg, weet ik niet wat ik moet zeggen… er komt een kort “Nou ja, euh, bedankt!”
Schijnbaar ben ik een stylist op de pedalen, de trainer heeft dat al een paar keer tegen me gezegd. Ik kan me er alleen moeilijk iets bij voorstellen, want hoe fiets ik dan anders dan de anderen? Ik hoef er niets speciaals voor te doen… ik fiets zoals ik al jaren fiets!