Een gravelpad dat lekker rijdt, het kan ook rond Ommen. Op het moment dat ik dat denk rijden we eigenlijk meer op een singletrack met enige stenige ondergrond, maar deze rijdt mooi. Het einde van het pad nadert, want ik hoor een piepje achter me. Even op de Garmin kijken waar we zo naar toe moeten. Het lijntje in beeld loopt in een hoekje naar rechts; rechtsaf dus.
“Oh shit”, zeg ik als ik zie wat er aan zit te komen; diep zand en zompig als de pest, dat wordt zwaar! De banden van de ATB verdwijnen een paar centimeter in deze zware ondergrond met diepe trekkersporen. Pas bij het opzoeken van het kantje waar een beetje gras staat, kom ik met enig fatsoen weer vooruit, de hartslag inmiddels wel sky-high en de bovenbenen zurig van het drukken op de pedalen. Hoewel we eerder wat baalden van zo veel asfalt; het asfalt na dit korte maar heftige zandpad is welkom.
Samen met Siep rijd ik voor de tweede keer een lange gravelroute, die we van www.gravelrides.cc hebben geplukt. De eerste was de (bijna) 80 km lange route vanuit Stappenbelt in Apeldoorn. Vandaag rijden we de (ruim) 80 km lange route vanuit Ommen. De route leidt in twee lussen noordelijk en zuidelijk van de Overijsselse Vecht door de natuur, landgoederen en omliggende landerijen. Het is een prachtige omgeving.
Op een gravelroute fiets je eigenlijk met een gravelbike of met een crosser (met gravelbandjes), maar wij pakken de ATB ervoor uit de schuur. En met die ATB’s van ons kunnen we ons prima redden. De dikke banden rijden feilloos over het gravel dat we in meerdere en mindere mate tegenkomen; we rijden over rulle zandpaden, aangestampe zandsporen, grindpaden, (tennisbanen)gravelpaden, bospaden, klinkers en asfalt.
Af en toe vragen we ons af of er nog wel ander volk over de route is gekomen, zo uitgestorven is het. Rustig kun je dat ook noemen. Maar je komt ook mensen tegen; veel fietsers en een enkele wandelaar. Over het algemeen is iedereen vriendelijk en groeten ze je door een hoi, hallo of een handje dat even opgelicht wordt van het stuur. Het mooie weer helpt zeker mee.
Een uitzondering is een enkele automobilist die op een breed grindpad (circa 5 m breed) graag links rijdt en van ons verwacht dat wij hem dan ook maar links (liefst over het naastliggende niet-verplichte recreatieve fietspad) voorbij rijden. Pas op het allerlaatste moment wijkt deze spookrijder uit naar rechts, zodat we hem normaal voorbij kunnen. Sommige automobilisten zijn écht raar! Gelukkig zijn de meesten, zelfs in het overvolle Ommen, wél aardig en wachten ze geduldig op al die overstekende fietsers en wandelaars.
Na de tocht duiken we de drukte van Ommen in en nemen op een volgestouwd terras een broodplankje, een Icetea en een alcoholvrij biertje (of twee; dorstig weer!). Weer een mooie dag achter de rug.