Het is vandaag ongeveer 4 maanden geleden dat ik viel en mijn sleutelbeen brak. De chirurg zei destijds dat een operatie niet aangeraden werd; het bot zou vast wel aan elkaar groeien. Bij de tweede foto-serie in juni was de situatie nog steeds dat de botdelen niet aan elkaar zaten, maar de arts gaf aan dat een operatie niet nodig was. Sinds die tijd is er veel verbeterd en functioneert mijn schouder weer goed.
Ik dacht in juli mijn eindcontrole te hebben, maar kreeg toen een nieuwe datum voor de echte eindcontrole: 19 september. Dus vorige week was ik weer in het ziekenhuis. Het teleurstellende bericht kwam dat het bot nog steeds niet aan elkaar zat. Ik schrok daarvan en heb er een paar dagen mee om zitten spanen in mijn hoofd. Daarom besloot ik om toch te gaan vragen of operatie een optie was en zat ik afgelopen woensdag weer in het ziekenhuis. Mijn klachten waren ‘onrust in het hoofd’ en fysiek ongemak aan de schouder.
De chirurg heeft de tijd voor me genomen en me – met een tekening – uitgelegd wat er aan de hand is. Naar aanleiding van die uitleg heb ik besloten om géén operatie te laten uitvoeren. Waarom? Dit is het verhaal:
Normaal gesproken zit het sleutelbeen met een soort kop aan het schoudergewricht vast. Bij mij is het sleutelbeen vlak bij het schoudergewricht gebroken. Het gewricht is niet van zijn plaats gegaan, dat is een geluk. Een klein stukje van het sleutelbeen zit nog aan het schoudergewricht vast. Het grote gedeelte van het sleutelbeen is alleen wel omhoog gekomen, wat maakt dat ik een bult achterop mijn schouder heb gekregen; het omhoog gekomen sleutelbeen. 
Tussen beide delen van het sleutelbeen is wel bindweefsel gegroeid, waardoor beide botdelen wel op zijn plaats blijven zitten. Bovendien heb ik mijn spieren getraind onder leiding van een fysio, wat de situatie verder stabiliseert. Oke, tot zover mijn huidige situatie.
Heel vaak krijgen (vooral wielrenners 😉 ) bij een sleutelbeenbreuk een plaatje op de twee gebroken delen. Hiervoor moet de chirurg het plaatje in beide botdelen met in ieder geval drie schroeven vast kunnen zetten. Bij mij kan dit niet, omdat het botdeel aan het schoudergewricht slechts groot genoeg is voor één schroefje. De kans op uitscheuren van de schroef bij gebruik van de schouder is dan ook groot en dan ben je verder van huis.
De optie is dan om het omhooggekomen deel van het sleutelbeen op een andere manier naar beneden te trekken. Hiervoor moet het bindweefsel doorgesneden worden en wordt een band om het sleutelbeen en een onderliggend botje getrokken, waarmee beide botdelen weer bij elkaar komen te liggen. Het sleutelbeen is daarmee vastgezet, mijn bult verdwijnt, maar het risico is dat de beide botdelen niet meer tegen elkaar groeien en de band moet blijven. Een ander nadeel van een operatie is sowieso dat ik weer minimaal 6 weken uit de running ben en opnieuw moet revalideren. Een lang traject.
Dus adviseerde de arts me om niet te laten opereren. De schouder is in principe stabiel. Als beide botdelen niet met bindweefsel aan elkaar hadden gezeten had ik pijn gehad en niet alleen ongemak gevoeld zoals nu. Zodra het wel echt pijn gaat doen moet ik wel terug komen, dan kan een operatie altijd nog. Maar tot dat moment blijf ik met mijn bultje op de schouder; een uitstekend botje…