Vanochtend trok ik mijn spijkerbroek aan, de broek die me een poosje niet meer zo strak had gezeten. Voor de meeste vrouwen is zo een moment zorgwekkend; het moment dat je er hard voor moet werken om je spijkerbroek aan te krijgen.
Ik moest vanochtend hard werken om mijn spijkerbroek, net uit de was, goed over mijn dijbenen te krijgen. De spijkerbroek is wel een beetje strak, maar niet zó heftig. Dat ik moeite moest doen, ligt aan het feit dat de spieren in mijn benen weer wat dikker worden, omdat ik ze meer kan belasten en ze meer op kracht komen.
Het gekwakkel met mijn rug begon vorig jaar in november al, met eerst uitstralingspijn naar mijn rechterbeen… die met ‘rustig aan doen’ weer overging. Vervolgens half februari de heftige pijn met uitstralingspijn en krachtsverlies in mijn linkerbil- en been. Rustig aan op de fiets, want de terugval in maart had te krijgen met een te zware inspanning. Zeven sessies bij de fysiotherapeut waren nodig om alle spieren in mijn linkerbil, linkerbeen en onderrug weer voldoende los te krijgen, om op mijn oude niveau te kunnen sporten.
Nu kom ik weer op kracht. Afgelopen weekend voelde ik het al in de klimmen op de Posbank; mijn benen konden het klimwerk weer best goed aan en ik had geen last in de rug. Na zaterdag heb ik nog drie ritten op de racer gemaakt. Mijn gemiddelde snelheid van een rit krijg ik weer gemakkelijker in de hoogte en na iedere rit herstel ik goed.
Ik ga fysiek weer echt de betere kant op. Ik voel het aan mijn dijen!