In de wielrenwereld is het nog niet uitgesloten, de doping. Al lijkt de trend te gaan verschuiven van pilletjes, bloed en spuiten naar mechanische doping. Helaas een nieuwe methode van vals spelen.
Voor zover ik weet is er bij mij in de ploeg geen sprake van doping. Er wordt getraind, door de week (nu nog) overwegend binnen op de spinningfiets op zaterdag buiten. De renners werken zich een slag in de rondte om in juni klaar te zijn voor de Col du Grand Colombier.
Nee, als er iemand is die op dit moment doping gebruikt, dan ben ik het wel! Helaas uit pure noodzaak, om ervoor te kunnen zorgen dat ik fatsoenlijk op mijn benen kan staan. Klinkt heftig hè? Dat is het ook.
Afgelopen woensdagochtend is het me in de rug geschoten. Het leek aanvankelijk weer over te gaan, gewoon een spiertje dat in een knoop was gesprongen. Donderdag werd de situatie echter erger; de rugpijn verergerde en zorgde voor uitstraling naar mijn linkerbeen. Ik ging er krom van staan, van de pijn. Ik kwam nog thuis, maar heb ’s avonds zelfs de spinning laten schieten. Dan is het serieus niet goed.
Ik dacht dat het meeviel toen ik gisterochtend wakker werd en ben met de auto naar kantoor gereden. Maar op kantoor ging het finaal mis. Enorme pijnscheuten vlogen door mijn rug en bovenbeen. Paracetamol hielp eigenlijk niet en Ibuprofen hielp niet lang genoeg. Een collega heeft me naar huis gebracht. ’s Middags naar de huisarts; uitslag was dat ik waarschijnlijk een ontsteking bij mijn SI gewricht (links in de rug) heb. Die drukt daar op de een langslopende zenuw wat de uitstraling naar mijn been geeft.
Aan het eind van de middag had ik van de apotheek een halve medicijnkast meegekregen. En het advies om alles iedere dag (op gepaste tijden) te slikken. De voorraad ibuprofen, paracetamol, morfine (10 mg en 5 mg) en hoesttabletjes is inmiddels aan het slinken.
Ik heb nu weinig pijn, alleen een vrijwel continu zeurderig gevoel in mijn linker bovenbeen. Zitten geeft last, liggen gaat op de rechterzij goed en staan kan ook vrij relaxt als ik maar beweeg zo nu en dan. Dat betekent rustig door de woonkamer wandelen.
Maar waar ik het meest last van heb? Dat ik, ondanks alle doping, vanochtend de wielrentraining niet mocht (en kon) geven. Ik was blij dat ik met Klaas Renkema een goede vervanger had. Via deze weg nogmaals dank! En – no offense – maar ik hoop dat ik het volgende week toch echt weer zelf kan doen. Liefst zonder doping natuurlijk 🙂