Ze zeggen dat ik hard ben voor mezelf. Ik geloofde het niet, dat viel toch allemaal wel mee? Gister werd ik even met de neus op de feiten gedrukt. Ik ben hard voor mezelf… te hard.
Sinds begin november heb ik een lichte rugblessure. In het begin was er uitstraling naar het rechterbeen, maar nadat ik ben begonnen met buikspieroefeningen verbeterde de situatie. De uitstraling naar het rechterbeen verdween en het vervelende gevoel in de rug verdween steeds meer.
In de afgelopen weken ben ik daarom doorgegaan met sporten; door de week op de spinningfiets en op zaterdag op de ATB. Op de ATB zat ik niet optimaal goed, maar het fietsen zelf was lekker en ik herstelde goed van de tochtjes.
Tot gister. Tijdens het fietsen voelde ik al dat de rug niet optimaal was. Het aanzetten op de pedalen ging niet geweldig en ook voelde ik iedere boomwortel in mijn rug natrillen. Dat was nog tijdens het infietsen, toen moest de circuittraining (techniek) nog beginnen.
Ik hou van technische stukken op de ATB. Ik vind het heerlijk om daarbij niet alleen goed door het circuit te komen, maar dit bij voorkeur ook nog zo snel mogelijk te doen. We hoefden niet tot het gaatje te gaan, maar ik ging zo snel al ik kon, zonder buiten adem en verzuurd te raken.
De benen waren goed, de ademhaling en hartslag in orde, maar de rug niet. Die ging hoe langer hoe meer pijn doen. Opgeven staat dan niet in mijn woordenboek, dus ik maakte de training af, ook al voelde ik nu iedere oneffenheid in de route in mijn rug en wilde het aanzetten op de pedalen niet echt meer.
Aan het einde van de training moest ik het bekopen. Rechtop staan zorgde voor pijnscheuten door mijn rug en beide benen. Bij het afsluitende praatje van de trainer wilde ik niet meer van de fiets, want ik verwachtte dat ik er niet meer fatsoenlijk op zou komen. Jemig, wat had ik mezelf te pakken!
Nadat ik gister de hele middag paracetamol heb geslikt, rustig aan heb gedaan en lang heb geslapen vannacht, voelde de rug vanochtend wel beter. Alleen nog niet goed genoeg om weer op de fiets te stappen, dus heb ik gewandeld. Het voelde frustrerend om de ATB-ers en racefietsers onderweg te zien. Het was ook echt prachtig fietsweer vandaag. Ik had het graag ook gedaan, maar moet nu toch wat rustiger aan gaan doen… even wat beter naar mijn lichaam luisteren.