Het duurde een poosje, maar eigenlijk viel het ook ontzettend mee. Na fase 4 (kinetisch tape) ben ik nu al weer twee dagen zonder enige ondersteuning om mijn enkel aan het rondwandelen. En fietsen, want dat durfde ik gisteravond (op de spinningfiets weliswaar) ook weer aan.
Zo zonder ondersteuning is een raar en spannend gevoel. Je weet dat de enkel en enkelbanden in principe wel weer in orde zijn, maar toch is het eng om op de racefiets plotseling te moeten stoppen en om de voet uit het pedaal van de spinningfiets te moeten draaien. Dat laatste is ook echt nog wel pijnlijk trouwens, wat het extra spannend maakt.
Ik hoef me er niet meer druk om te maken; de enkel houdt het. Iedere dag doe ik de oefeningen en die werken om de spieren, banden en pezen niet alleen op kracht, maar ook weer op de juiste lengte te krijgen. Gister tijdens de spinningles voelde ik dat de kracht in mijn linkerbeen eigenlijk wel weer terug is. Prima!
Wat nog wel heel erg achterloopt is mijn algemene conditie. Ik heb bijna 4 weken niet gesport en mijn hart en longen hebben daarvan een opdonder gehad. Dat merk ik doordat de hartslag bij de minste of geringste inspanning naar ongekende hoogte klimt. Was dit anderhalve week geleden nog 20 slagen hoger dan normaal, eergister was het nog steeds 10 slagen hoger dan normaal. Maar ook daarin zit dus een stijgende lijn, ook dat gaat de goede kant weer op.
En zo klim ik verder naar het moment dat ik weer echt ga klimmen op de racefiets; in oktober in Zuid Limburg!