Ik ben koningsgezind.
Zo, dat is er uit, ik geef het keihard toe. En het is helemaal waar ook nog. Vanmiddag kon ik eindelijk voor de tv zitten en kijken naar de abdicatie van (inmiddels) prinses Beatrix en de inhuldiging van koning Willem-Alexander. Ik had het opgenomen en was – toen ik een keer zat te kijken – niet meer voor de tv weg te slaan. Wat een ervaring!
Statig, maar ook modern en vooral ontroerend. Op meerdere momenten van de uitzending was ik ontroerd door datgene dat ik zag. Het volk dat ging juichen bij de eerste woorden van Beatrix en de reactie van het koninklijke gezelschap daarop. De zoen die Willem-Alexander zijn moeder geeft op het balkon. De rest van de balkonscene. Het moment dat Willem-Alexander zijn moeder toesprak bij de inhuldiging in de kerk en de zichtbare emotie bij Beatrix. Mijn emoties kon ik niet meer tegenhouden op die momenten; wat prachtig.
Ook de rest van de uitzending heb ik genoten. Die prachtige plaatjes van de familie; het koningspaar en hun kinderen op het balkon en op de boot. Oma Beatrix die Amalia van alles bijbrengt in de Grote Kerk. Natuurlijk het moment van de familie bij Armin van Buuren op het podium. Maar ook het koningslied en het zichtbare genieten van de familie daarvan. Ik vond het allemaal even mooi.
Ik besefte het me maar al te goed; ik ben vreselijk trots om Nederlandse te zijn en blij met het bestaan van ons koningshuis. Wat jammer dat het al weer voorbij is! Maar gelukkig hebben we de foto’s nog:
