“Gewoon; verstand op nul en blik op oneindig.”
Die zin heb ik vaak gehoord, zowel in het Nederlands als in het Fries. Want ook in het Fries is deze spreuk bekend… letterlijk vertaald zelfs: “Gewoan; ferstân op nul, blik op ûneinich!”
Met al mijn werk, hobby’s, ander sociaal leven en mezelf heb ik het op het ogenblik behoorlijk druk. Op de meeste momenten kan ik dat prima aan, maar soms voelt het wel eens een beetje alsof ik geleefd wordt. En dat vind ik zonde, want ik wil genieten zoveel ik kan.
Laatst zag ik op Facebook een mooie spreuk: “I don’t ride a bike to add days to my life. I ride a bike to add life to my days”. Een spreuk naar mijn hart, wat hoewel ik soms op kan zien tegen een fietstocht of training, word ik van het fietsen zelf eigenlijk altijd wel blij. Daar geniet ik van.
Ja ja, ik weet dat het niet van het fietsen alleen komt en dat het vooral komt door allemaal chemische processen in mijn lijf. Maar het blijft waar, fietsen doet me inderdaad beseffen dat ik leef. Misschien juist wel op die momenten waarop ik het zwaar heb; de momenten waarop ik afzie. Juist dan ben ik helemaal met mezelf aan het strijden. Juist dan ga ik over in de modus; “Verstand op nul, blik op oneindig” en “Gaan met die banaan!”. Uiteindelijk geniet ik er van, vooral naderhand; wanneer ik weer goed hersteld ben. Heerlijk!
Op het ogenblik fiets ik niet heel veel. Tenminste, niet zo veel als dat ik zou kunnen. Ik probeer tijd vrij te maken, maar het werk en/of weer zit niet altijd mee. Ik heb met mezelf een afspraak gemaakt; vanaf dit weekend ga ik weer minimaal 2 keer per week buiten fietsen. Gewoon gaan. Lekker leven!