De zon brandt op mijn gezicht. Het is een graad of 19, niet te warm, maar warm genoeg om me voldoende te laten zweten. Ik kijk op de teller van mijn racefiets. Hij wijst aan dat ik ongeveer 11 km/uur fiets. Tegelijkertijd geeft de Garmin aan dat mijn hartslag op ongeveer 135 slagen per minuut zit.
Nee, dit is geen zware inspanning, maar wel volop genieten. Misschien juist wel omdat het geen zware inspanning is zit ik volop te genieten. Om me heen wordt gepraat en worden geintjes gemaakt. Een glimlach komt op; dit is toch wel echt een toffe ploeg mensen om me heen en daar is niks van overdreven. De ploeg zoals die mee is naar Winterberg is echt een team.
De verschillen in het team zijn groot, maar iedereen respecteert elkaar en helpt elkaar wanneer nodig. Maar aan de andere kant laten we elkaar ook even ‘vliegen’ op het moment dat de situatie zich voordoet.
Maar nu niet, nu fietsen we als team gezamenlijk naar de top van deze heuvel. We zijn zo snel als de langzaamste, zoals dat hoort. Onze beloning wacht en dat weten we allemaal; straks mogen we afdalen! Wat is dit toch heerlijk zo… ik kijk nu al uit naar het volgende wegseizoen.
