Sinds de laatste aanrijding die ik met mijn auto had ben ik NOG alerter geworden; vooral op auto’s in mijn dode hoek. En ik was al zo scherp op onverwachte situaties! Ik weet het, het ligt niet altijd aan de ander. Vaak heb je ook een deel van een aanrijding aan jezelf te wijten en leer je daar weer van.
Toen er vanochtend een auto vanaf een afrit mijn rijbaan toch nog even oprijdt, terwijl ik er met 80 km/uur aan kom rijden en ik plat op de rem moet… dan vloek ik op die andere bestuurder. Dan maak ik hem voor van alles uit en zit de adrenaline ineens door mijn hele lijf. In dat soort gevallen kan ik zelfs trillend (van de adrenaline) op mijn stoel zitten. Of wanneer iemand nog net even door rood rijdt, wanneer ik groen licht heb en er aan kom rijden. Dan is het goed dat ik alleen in de auto zit en niemand mij kan horen. De roodrijder krijgt er van mij flink van langs.
Maar soms blijven mijn medeweggebruikers niet gespaard. Zoals die jongen die afgelopen zondag op zijn fiets aan de Peugeot 206 van zijn (begin 20-jarige) vriend hing. Die auto reed met meer dan 50 km/uur door de bebouwde kom. Toen heb ik die jongen fijntjes laten weten dat hij echt een randdebiel was die niet alleen suïcidaal is, maar ook nog eens anderen in gevaar brengt. En wanneer ik dan een grote bek terug krijg, dan krijgt hij ‘m van mij. Dan kan ik het ineens wel, dan helpt de adrenaline mij daar wel bij en ben ik ineens heel scherp. Superscherp ben ik dan. Met als gevolg dat de jongen met een ‘sorry’ toch afdruipt.
Als ik dan lees dat een jongen van begin 20 zichzelf met auto en al tegen een boom heeft gedrukt, dan ben ik sceptisch; “Die zal wel weer te hard hebben gereden”. Sorry, maar dan heb ik dus geen medelijden.
The post is brought to you by lekhonee v0.7