Na mijn tijdrit van twee weken geleden was ik over mezelf gaan twijfelen; waren mijn benen echt wel goed genoeg voor de uitdaging die me te wachten staat? Ik had een mentale tik gekregen, de tijdrit was niet goed geweest voor mijn moraal en ik had afgelopen week moeite om het te relativeren. Ook al ging de elfstedentocht fantastisch en gaf de training van afgelopen zaterdag me ook weer wat meer vertrouwen, in mijn hoofd zat het nog niet helemaal goed.
Tot vanavond…
Vlak na Rottevalle zet ik nog even extra druk op de pedalen. De tripafstand van 40 kilometer nadert op de teller en ik weet dat ik op dat moment de 2.500 fietskilometers van dit jaar (racefiets en ATB) voorbij ga. De benen doen even pijn, ze zijn aan het verzuren, maar ik zet door; ik wil in stijl deze mijlpaal voorbij. En dat lukt!
Wanneer ik vlak bij mijn huis op de fietsteller (dus niet de Garmin) kijk, heb ik een afstand van 45,5 km afgelegd. De tijd die verstreken is, is net meer dan anderhalf uur. Ik druk op de knop van de teller en zie de gemiddelde snelheid. Wacht even, zie ik dit nu wel goed? Ja toch, het staat er echt! Mijn gemiddelde snelheid is tot dat moment 29,1 km/uur!!! Ik juich letterlijk met de handen in de lucht: YES! Het is een nieuw PR, ik ben in mijn eentje over zo een afstand nog nooit sneller geweest.
Nu ik, na het douchen, weer fris en fruitig op de bank zit (wijntje erbij, Opsporing verzocht op tv), voel ik mijn benen. Ze hebben zeker hard gewerkt. Maar het is niet erg. Ik heb een bevestiging gekregen dat mijn benen wel degelijk goed zijn. De tijd voor de supercompensatie is aangebroken, dit was mijn laatste Nederlandse trainingsrit voor de Madeleine.