De pikante kipkerriesaus prikt in mijn mond. Het slokje port is een kortdurend ‘blus’middel, maar zorgt voor een branderig gevoel in mijn keel. Het zijn restanten van het sinterklaasfeestje van gisteravond. Op deze manier geniet ik nog even na van het leuke avondje.
Vroeger was sinterklaas vooral heel spannend. Dan ging ik op mijn verjaardag laat naar bed en was ik de volgende ochtend vroeg wakker. Dat ging nergens over, want pas ’s avonds zou het feest natuurlijk beginnen.
En dan ’s avonds was het groot feest. Eerst eten, dan zingen; om het hardst en vervolgens werd er hard op het raam geklopt. Of de deur naar de keuken ging open en er kwam een gehandschoende hand doorheen die pepernoten naar binnen strooide.
Daarna gingen we naar de hal, want daar moest de mand staan. De mand met onze cadeaus. Eén voor één mochten we dan cadeaus pakken en uitpakken. Iedere keer weer blij met alles wat we kregen.
Dat was toen. Nu gaat het anders; het strooien is er niet meer (g’dank, het zou een dikke bende worden) en ook het zingen is niet meer nodig. Maar een paar dingen zijn gebleven; zoals het starten na het eten en de cadeaus in een mand in de hal. Maar vooral ook het plezier en de lol.
Het Sinterklaasfeest. Zo een traditie die niet verloren moet gaan!