Ik wil douchen en kijk naar mijn beeltenis in de spiegel. Een wit gezicht, lichte wallen en rooddoorlopen ogen. Moe. Het gezicht ziet er moe uit. En zo voel ik me ook; heel erg moe na de afgelopen turbulente week. De week vol uiteenlopende belevenissen en (daarbij horende) gevoelens.
Vorige week begon het vrolijk, met een positief en leuk gesprek bij één van onze (potentiële) opdrachtgevers. Dat werd gevolgd door een leuk etentje bij de Japanner met twee goede vrienden. Alles nog prima.
Ook teleurstelling. Teleurstelling in de gang van zaken van bepaalde dingen. Door acties van bepaalde mensen. Mensen die precies die acties ondernamen die ik van hen verwacht had. Acties die ik hoopte dat ze niet zouden ondernemen, maar helaas wel deden. Mensen die dat zijn wat je had verwacht, maar niet had gehoopt. Jammer.
Lamlendigheid tijdens mijn dag op de bank, omdat ik ziek was. Griep, verkouden, koorts, geen energie, dus algehele lamlendigheid. Ziek zijn is na één dag over, maar de naweeën blijven; zelfs tot aan vanochtend voelde ik dat mijn benen slapper waren dan normaal.
En weer positivisme door de goede gesprekken en daaruit volgende acties voor de wielren-klimclinic van 2014. De klimclinic waarvoor ik weer min of meer aangewezen ben als trainer/coach en waarvoor ik samen met een team de organisatie voor doe. Met de toekomst bezig zijn gaf me de nodige positieve energie.
De positieve energie die ik nu heel goed kan gebruiken, maar die op dit moment zijn uitwerking niet meer heeft. De spanning gaat met golven door mijn lijf. Zo nu en dan lichter, dan weer heftiger, maar altijd daar. Morgen wordt de dag… morgen.