Ik zit nu in mijn bed met de gordijnen open. Voor me, richting het zuiden, zie ik een aaneenrijging van flitsen. Een nonstop dof gerommel klinkt. Een onweersbui komt over zuidoost Friesland, en niet zo een klein bui ook! Via Facebook kwamen al berichten over een windhoos! De buien zitten gelukkig niet boven mijn huis, maar voor de zekerheid heb ik toch de meeste stekkers uit de contacten getrokken en de ramen gesloten. Liefst voorkom ik gebliksem door inslag.
Eerder vanavond was het weer heel anders. Warm, maar niet te, en de zon straalde helder aan de hemel. Met een afvaardiging wielrenners van The Sportsclub en meer vertrokken we voor een rondje fietsen. Gewoon een rondje van ongeveer 55 km in westelijke richting.
Er was bijna geen wind en het tempo lag lekker hoog… tot het moment dat een van de leden pech met de fiets kreeg. Iedereen wachtte rustig, geen probleem in het lekkere temperatuurtje buiten.
In het westen veranderde het weer snel; daar ontstonden stapelwolken. Na het oponthoud, dat door een kleine miscommunicatie wat langer duurde dan strikt noodzakelijk, werd de lucht donker… te donker. We vertrouwden het niet en het tempo ging omhoog, maar we kwam droog terug bij de startplek. Ik nam afscheid van de ploeggenoten en bedacht me dat ik geluk had gehad! Of toch niet?!
Drup… drup… drup….
Het druppen werd regelmatiger en ik zette gas op de pedalen. P. fietste achter me, maar ik wilde niet meer op hem wachten; ik wilde droog thuiskomen! Ik trapte door en nam bochten zoals ik ze nog niet vaak had genomen. Toen ik dacht dat P. rechtdoor zou gaan riep ik hem een snelle “Doei!” toe en zette nog eens gas bij; de snelheidspieken zaten rond de 35 km/uur!
Drup, drup, drup, drup, drup, drup
De druppen waren inmiddels een lichte regen geworden toen ik de deur van mijn huis bereikte. Gehaald! Snel door de voordeur naar binnen. Ik was kwalijk 5 minuten binnen of de regen kwam met bakken naar beneden. De flitsen waren onophoudelijk in de lucht en het gerommel begon. Net op tijd… pfoe.