Het fietspad langs de duinen is, net als de voorgaande dagen, druk. Over de Oerolfietser wil ik niet meer zeuren, maar dat de meesten van hen nog niet gewond zijn geraakt vind ik best wel een wonder. De bolletjes in de schedel van de Oerolfietser zijn naar mijn mening nogal eens vertroebeld… Des te meer reden om zelf extra scherp te zijn op de acties van de andere fietsers. Tijdens het Oerolfestival zijn dat er nogal wat.
Het heeft me verbaasd dat de bewoners van Terschelling er zo gelaten onder zijn. Wellicht komt dat ook omdat ze echt wel baat hebben bij een festival als het Oerol. De inkomsten die ze tot nu in het voorseizoen gemist moeten hebben vanwege het weer, zullen ze nu toch wel wat ingehaald moeten hebben. Helemaal met het weer dat niet fantastisch was, waardoor de mensen sneller de kroegen indoken om te schuilen voor wind en regen.
Even terug naar de essentie van mijn verhaal; de fietsers. Van The Sportsclub heb ik vorige week een toeter gekregen voor op de fiets. “Kidsfun” staat er op, wel toepasselijk, want echt helpen doet het niet. Zo fietste ik op weg naar de boot op het fietspad langs de duinen. Twee dames fietsten naast elkaar en namen het hele fietspad in beslag. Uiteraard kwam ik er met een redelijke snelheid aanfietsen en wilde ik de dames graag passeren. Ik drukte daarom op mijn toeter…
Een van de twee vrouwen keek naar links en rechts. Ik moest dus in de ankers, want erlangs kon ik nog niet. Nog een toetertje en de vrouw keek omhoog. Inmiddels had ik besloten er dan maar door de ‘berm’ langs te fietsen… de vrouw schrok; “ik dacht dat het een vogel was!”
Eerder had ik die reactie op mijn toeter ook al gehoord en echt onlogisch is het niet. Mijn toeter klinkt een beetje als de schreeuw van een meeuw. Het gaf me wel genoeg reden om voortaan mijn bel te gebruiken. Want behalve twee e-bikes die mij inhaalden, haalde ik richting de boot vooral veel mensen in…. ik kan gewoon niet meer rustig fietsen, zelfs met windkracht 5/6 tegen.