De grote dag brak aan, vandaag zouden we dan eindelijk de Tourmalet beklimmen. Toen ik wakker werd denderde die gedachten door mijn hoofd, maar nerveus was ik niet.
We vertrokken rond 10 uur op de fiets vanaf het hotel in de richting van Luz St.-Saveur, waar de beklimming zou beginnen. Het is 11 uur als we vanaf daar vertrekken; geen hele officiële start, gewoon op je eigen tempo wegfietsen.
Al snel fiets ik lekker weg, met voor mij W.S. en in mijn wiel S.vdW. Ik probeer W. een beetje bij te houden en dat lukt een hele poos. Maar dan krijg ik een klap, ik moet afzien, wat is dit zwaar!
Op de helft staan G. en D. met de bus met drinken. Mijn bidon word bijgevuld, ik moet er even af, maar stap binnen de minuut ook weer op. Voor mij fietsen dan mensen waar ik naar toe fiets. Bij een Fransman klamp ik aan, hij rijdt mooi constant in een perfect tempo. Ik blijf op een meter achter hem, kom in een ritme en hij brengt me min of meer boven.
Als ik boven kom staan er verschillende groepsleden te wachten, ik zit in de middenmoot. Een warm welkom en de sterke mannenarmen van W.dG. die me opvangen, omdat ik van de fiets dreigt te trillen… Er zijn minder leuke manieren om te arriveren!
We halen met iedereen die gearriveerd is de rest van de arriverende groepsleden binnen en gaan – na de nodige ervaringsuitwisselingen – met zijn allen op de foto voor het beroemde beeld op de top.
Dan begint nog een zwaar deel van de trip; de afdaling. Na het eerste stuk stoppen we even om de armen en handen wat rust te geven. De remmen van mijn fiets zijn niet ingesteld op dit soort afdelingen, het kost mij veel energie.
Maar we komen heelhuids weer aan in Luz St.-Saveur en daar begint het mooie deel van de afdaling; vol gas! Terug in het hotel eerst douchen, tassen en fietsen in de bus laden en nagenieten. Tijd om bij de groep te gaan zitten en ook een biertje te pakken, welverdiend lijkt me!
