Gister bij de training had ik goed mijn best gedaan, dat voelde ik aan mijn benen. Vandaag wilde ik dat eruit fietsen. Eerst een moeilijke keuze: ATB-en of weer op de racefiets? Ik moet herstellen, dus dan is de ATB geschikt, omdat ik minder ver fiets. Maar met de ATB ga ik in het bos, hoe kort ook, altijd wel lekker intensief fietsen. Bovendien is het zondagmiddag druk met wandelaars en golfers in de bossen bij Beetsterzwaag, dus niet geschikt om te fietsen. Op de racefiets dan maar.
Het eerste stuk op de racefiets heb ik tegen de wind in en fiets ik rustig aan. Ik let op de cadans (“rond de 100 rpm houden”) en mijn hartslag (“onder de 160 bpm houden!”). De snelheid is niet belangrijk. Het gaat goed, ik herstel.
Dan zie ik voor me twee racefietsers. Ik neem een besluit; ik ga ze proberen bij te halen! Tandje zwaarder, handen meer naar voren en de cadans weer omhoog. Dan een brug; ik wil bij die renners komend, dus knallen maar. Met dik 31 km/uur gemiddeld fiets ik het viaduct op. Achter in mijn hoofd de stem; “doe nu niet, hier ga je last van krijgen!”. Maar ik luister niet en ga door.
En dan komt het moment dat ik de renners nader en erbij kom. Gelukt! Heel even blijf ik in het wiel hangen. Noodgedwongen, een ouder echtpaar komt van tegenovergestelde richting en het fietspad is te smal om gelijktijdig te passeren. Heel even komen mijn benen tot rust, maar dan is de weg vrij en knal ik ze voorbij. Bij Akkrum kijk ik voor het eerst om; ze zijn niet meer in beeld. Missie geslaagd!
Het stuk met de wind mee gaat beginnen. Eindelijk, want ik voel mijn benen. Dus weer op de relax draaien om zo de benen rust te geven. De hartslag daalt weer onder de 160 bpm en de cadans van mijn benen rond de 100 rpm. Goed dus. Helaas blijf ik mijn benen voelen en het wordt niet meer beter. “Ja muts, dit heb je aan jezelf te danken. Je moest herstellen!!” Maar de snelheid (gemiddeld bijna 27 km/uur over 62 km) was het waard en ik heb heerlijk gefietst. Dan morgen maar even kalm aan! Herstellen, maar dan ook echt volledig.