Voor 10 uur stond de hele groep klaar in de fietskleding van de groep. Het zonnetje scheen, de temperatuur was goed en de groepspaparazzi maakten veel foto’s. Ietwat nerveus kijk ik rond, hoe zouden de anderen zich voelen? Zelf voelde ik me niet helemaal oké, maar de benen voelden wel goed.
Stipt om 10 uur op de fiets, de klim kan beginnen! Het is wennen, de constante druk op de benen en het fietsen in de warmte. Het tempo is niet heel hoog en ik heb daar last van. Rustig gaan we door en ik begin te wennen. Mijn hartslag en ademhaling zijn op orde. Wel doen de stijle stukjes pijn in de benen, met als toppunt (of moet ik zeggen: dieptepunt) een stukje van 19%. Dat is het stuk dat ik voor het eerst naar het “drietje” schakel om vol te kunnen houden.
Na een poos fietsen komen we boven op de Col de Couraduque. De afdaling kon beginnen, mooi maar vermoeiend werk vanaf een echte berg! We zouden de Col de Soulor beklimmen, deze was afgesloten in verband met werkzaamheden, vandaar een andere col.
