Een beetje licht in mijn hoofd ben ik als we de deur van Kyoto uitstappen. Drie lellen wijn, lekker eten en vooral ook veel zijn de oorzaak daarvan. Ik zit vol. Zo vol dat ik wel 3 maanden zwanger lijk. Op de fiets terug naar huis heb ik last van mijn gevulde buik. Jeetje…
Maar wat was het lekker en vooral ook gezellig! Een met zijn drieën uit eten. Het was al weer een tijdje geleden dat we op deze manier bij elkaar zater, maar daarom was het goed. We hebben goed bijgepraat en zijn weer op de hoogte van elkaars gebeuren.
Vanavond dus bij de Japanner, bij Kyoto. Altijd hilarisch, vanwege het gevecht dat Nederlanders hebben met stokjes. Je probeert je noodels en rijst met stokjes naar binnen te werken. Maar helaas, per greep van je stokjes heb je slechts vier noodles of twee rijstkorrels te pakken. De courgettes zijn vervolgens zo glibberig dat je er met je stokjes geen greep op krijgt. Uit pure frustratie wil je vervolgens met je stokjes in de courgette prikken om deze naar je mond te krijgen.
Maar je doet het niet. Want je bent bij een Japans restaurant en past je aan. En probeert vooral uit alle macht te eten met stokjes zoals alle andere mensen in het restaurant ook eten. Je doet zo je best en knijpt zo hard in de stokjes, dat de spierpijn door je handen jaagt.
Wanneer het eten voor de zoveelste keer tussen je stokjes wegglipt en je de wanhoop nabij bent, voel je de neiging om te vragen naar een vork en een mes. Of de neiging om de lepel voor de soep achterover te drukken, om het jezelf wat gemakkelijker te maken. Maar je doet het niet. Want je moet en je zult in een Japans restaurant met stokjes eten.
En na een lange gezellige avond worstelen met je stokjes zit je toch vol,. Of moet ik zeggen je heb een lange gezellig avond dankzij het worstelen met je stokjes? En toch vol. Hoe heb je al dat eten toch binnen gekregen? Hoe dan ook, het maakt niet uit. Het was top en voor herhaling vatbaar.