Een jaar of 20 geleden was een van mijn neven 2 jaar oud. Ik logeerde bij zijn oudere zus en wanneer ik weer naar huis ging, werd ik naar het station gebracht. Steevast stond mijn toen-nog-kleine neefje tussen de bestuurders en bijrijders stoel voorin. Wanneer hij de trein zag rijden wees hij met zijn kleine vinger en zei: “krein!”. Een blije lach om zijn gezicht; helemaal enthousiast werd ie daarvan. Dat was een goede tijd, een tijd dat treinreizen spannend en leuk was.
Maar dat is opgehouden nu. Treinreizen is niet meer spannend. Treinreizen is niet meer leuk. Vandaag ben ik daar weer eens op gewezen.
Mijn intentie was om in de trein van Rotterdam naar Heerenveen stukken voor het werk door te gaan lezen. Wanneer je 2,5 uur in de trein moet zitten is werk een ideaal tijdverdrijf.
En, eerlijk-is-eerlijk, tussen Rotterdam en Amersfoort ging het wel prima. Ik wist dat ik in de trein naar Deventer zat en over moest stappen, dus op Amersfoort stapte ik uit. Helaas begon toen de ellende; STROOMSTORING!!!
Tussen ’t Harde en Zwolle was er een stroomstoring. Dat betekent dus niet dat de bovenleidingen geen stroom hebben mensen! Want onze, op elektriciteit aangedreven, trein bracht ons keurig naar het station ’t Harde. Het betekent dat de seinen niet meer werken en de NS het niet verantwoord vind de trein door te laten rijden.
De trein was overigens een Sprinter. Ik weet bij God niet waarom dat ding zo heet, want hij stopte werkelijk op ieder lullig station tussen Amersfoort en Zwolle! Ik kan ze vanaf Amersfoort nu bijna allemaal benoemen; Schothorst, Vathorst, Nijkerk… etc, etc.
Hoe dan ook, eindelijk op ’t Harde aangekomen werden we uit de trein en op het perron gezet. En mensen, dat perron in ’t Harde, dat is drie keer niks. We stonden met de hele menigte te vernikkelen in de koude wind; geen schuilhokjes. En wanneer die er wel waren geweest, hadden we er nooit met zijn allen in gepast. Maar gelukkig hoeven we niet met de bus, er komt een speciale pendeltrein.
10 minuten wachten…
15 minuten wachten…
20 minuten wachten…
“Ja, daar zie ik lichtjes!” roept het jongetje naar zijn broertje en vader naast zich. Maar helaas; twee locomotieven die voorbij rijden. Nog weer een dikke 5 minuten later is daar eindelijk de trein. Natuurlijk, ook dat nog; een korte trein!
De grote groep propt zich in de te kleine trein, waardoor zelfs de eerste klas (waar ik een kaartje voor heb) tot de nok toe gevuld is. Ja NS, het gebaar is goed, maar de uitvoering nogal sneu.
Maar goed, eindelijk is Zwolle daar en ik mis mijn aansluiting naar Heerenveen. Oh ja, want door werkzaamheden tussen Heerenveen en Leeuwarden MOET ik in Zwolle weer overstappen… Ik heb inmiddels zo een honger dat ik besluit een patatje te pakken.
En dan schalt een vrouwenstem door de stationshal: “Vanwege het ongemak dat wordt veroorzaakt door de stroomstoring, kunt u een gratis koffie of thee halen bij de Kiosk”. Ik besluit op dit aanbod in te gaan, ondanks mijn overvolle blaas.
Dan vertrekt mijn trein naar Heerenveen, gelukkig zit ik er dit keer wel in. Helaas weer geen Wifi in de trein, maar gelukkig wel een NRC, dus hoef ik met niet helemaal te vervelen. Om 15.50 uur vanmiddag stapte ik in de trein, om 20.20 uur stapte ik eindelijk door de voordeur van mijn huis.
Ik was behoorlijk gaar, vooral van de NS!