De meeste zwakke punten en valkuilen van mezelf ken ik wel. Ik kan ze ook benoemen en kan aangeven wat het met me doet. Een belangrijk zwak punt van mezelf is dat ik het moeilijk vind om hardop mijn sterke punten te benoemen. Ik ken ze wel, maar vind het lastig om ze te benoemen in de richting van anderen. Om over mezelf ‘op te scheppen’, als het ware.
Dit zwakke punt van mezelf kom ik zowel in de privésfeer als op het werk tegen. Deels heeft dat te maken met mijn karakter; ik ben niet bepaald arrogant, eerder wat meer bescheiden. Vooral over mezelf en de dingen die ik kan dus.
Een voorbeeld?
Meerdere kan ik noemen, maar ik ga even in op een ‘onschuldig’ dingetje. Het fietsen in Frankrijk van dit jaar. De aanloop naar de beklimming, in het voorseizoen, was ronduit bagger. Ik werd gekweld door verkoudheidjes, griep, blessures en twijfel. Vooral veel twijfel over mijn kunnen. Ik was dan ook hoogst verbaasd dat ik de klimtijdrit op de Posbank op het 5de plekje eindigde. De trainer trots en ik ook, maar het breeduit verkondigen: ho maar, dat doe je niet! Wat zullen de anderen wel niet van je denken!?
De eerste fietsdag in Frankrijk bleek dat ik goede benen had; de Col de Télégraphe kwam ik gemakkelijk op. De tweede dag (beklimming Croix de Fèr) ging me ook goed af. Toen we de laatste 5 km eigen tempo mochten fietsen, maar niet mochten forceren, fietste ik vrij gemakkelijk met de nr. 3 omhoog. En boven had ik nog over, ik had meer kunnen doen. Maar de twijfel bleef…
Toen uiteindelijk op de zaterdag de beklimming van de Col de la Madeleine begon was ik onzeker. Het warme weer, mijn benen, maar vooral mijn hoofd… zou ik het volhouden tot de top? Halverwege werd geroepen: “Wat ben je snel!”. Zelf ervoer ik dat niet zo. Constant dacht ik na; wie zit er nog voor en achter me?
Toen ik in de laatste kilometers een van de snellere mannen voor me zag begon het besef te komen dat ik toch wel ergens voorin moest fietsen. Maar wat was er gebeurt dat deze snelle man zo vlak voor me zat? Had ie last van de warmte? En wie zaten er allemaal voor? Het was voor mij dan ook een enorme verrassing toen ik als 3de boven kwam, slechts een paar minuten achter de beste van de rest (nr. 2). Jeetje, dat had ik echt nooit verwacht!
Aan mijn ploegmaatjes, die achter me kwamen durfde ik het nauwelijks te zeggen; bang voor hun reactie. Pas toen die redelijk positief was durfde ik het hardop te zeggen. En nu pas vertel ik het officieel (online) zelf aan jullie. Een poging om over mezelf ‘op te scheppen’. Maar heel graag doe ik dit toch niet hoor!