Eén hele minuut en twee seconden. Dat is wat ik vandaag van de tijd van mijn tijdrit in maart heb afgehaald. Mijn doel is daarmee gehaald; het doel dat ik naar de trainer benoemde, toen we naar het parcours fietsten. Ik wilde in ieder geval meer dan een minuut sneller zijn dan de vorige keer.
Maar toch…. toch bekruipt me een gevoel van teleurstelling op het moment dat de trainer de tijden voorleest. Ik had gehoopt dat ik meer van mijn tijd had afgehaald! Hoewel ik een korte nacht gehad heb, door een enorme jeuk van de vijf muggenbulten die ik donderdagavond opliep, voelden mijn benen goed. Ik fietste daarom bij het rondje infietsen vooraan.
Ben ik daardoor in mijn eigen valkuil gevallen? De valkuil die maakt dat ik de luwte schuw op het moment dat ik goede benen heb? Is dat stukje samen met de trainer tegen de wind op kop fietsen me funest geworden? Dat stukje dat we bijna 30 km/uur reden?
Ik voelde het vlak na de start van mijn tijdrit al. Mijn benen liepen in no-time vol. Dat voelde ik het eerste stuk dus al, het stuk waar de wind in de rug blies. Ik wilde de 40 km/uur halen, maar heb het maar een klein stukje gereden. Een te klein stukje, meer kwam er niet uit. Toen een stuk zijwind en de snelheid daalde drastisch. Helaas hadden we dit keer het laatste lange eind tegenwind. Kon ik daar bij het inrijden nog 30 km/uur redden, nu bleef de teller steken rond de 27 km/uur. Een groot verschil. te groot.
En dan het laatste rechte stukje met zijwind, maar in de luwte van de bosjes. Een tandje erbij schakelen, knokkend tegen de pijn in mijn benen, vechtend tegen demoraliserende gedachten, zwaar hijgend proberend wat zuurstof in mijn longen te krijgen en met mijn hartslag diep in het rood. Maar het lukte me niet meer om te versnellen. Het was mijn eigen schuld; ik zit diep in de valkuil en baal van mezelf. Uit dit gat klimmen lukte pas weer na de finish. Shit.
The post is brought to you by lekhonee v0.7