Nee, dit keer ga ik niet te fanatiek. Echt niet, want morgen ga ik ook weer sporten. Bovendien herstel ik maar langzaam van het virus dat ik vorige week opliep. Rustig aan dus, dat is beter voor mijn lijf.
Juist. Op zich een duidelijke afspraak met mezelf. Nu nog nakomen.
Infietsen gaat soepel, de hartslag rond de 110. Da’s vrij rustig voor mijn doen, helemaal omdat ik best wel in actie ben. Goed zo, dit is inderdaad rustig aan. Dan gaat de muziek harder en de instructeur maant ons naar een staande klim. Och, die kan ik nog wel meedoen, toch?
Weerstand zwaarder en weer lichter, tempoversnellingen meedraaien, dan weer zitten, dan weer staan; de spinningles is gevarieerd.
Dan het laatste blok, dat ik soepel en snel draaiend met mijn benen door kom. Het tempo gaat lekker, er klinkt goede muziek en ik raak in een soort van trance. Pfoe, dat is lang geleden dat ik zo lekker draaide… Dit voelt goed!
Als ik op de bank zit zijn mijn benen toch wel moe. Ik heb me echt niet te druk gemaakt, maar de afgelopen fietsweek – gecombineerd met de verkoudheid – begint zijn tol te eisen. Maar morgen wil ik wel atb-en! Gewoon, omdat het leuk is en omdat het kan.