Het was al weer een hele maand geleden dat ik voor het laatst op de ATB zat. Het nieuwe jaar bracht me dan ook niet echt in de verleiding om dat te doen. Enerzijds vanwege het (regenachtige en/of koude) weer en anderszijds vanwege een kwakkelende gezondheid.
Ja, die gezondheid… daar piel ik nu toch wel een poosje mee om. Tijdens de wintersportvakantie leek het een stuk beter, maar afgelopen week was ik toch niet optimaal. De spinningles van dinsdag was daarbij het dieptepunt. Dat bracht met zich mee dat ik vanochtend toch wel een beetje gespannen was voor de ATB-tocht.
De ongerustheid bleek wel redelijk terecht. Na het ritje van huis naar het startpunt van de tocht ging mijn hart al jagen. Toegegeven; ik reed dan ook niet bepaald langzaam. Na even wachten op het compleet worden van de hele groep vertrokken we voor een ATB-tocht over vooral schelpenpaden en verharde wegen.
Met een niet te hoge snelheid (22/23 km/uur) ging het best goed. Op die momenten konden mijn benen het prima aan en ook de luchtwegen en het hart waren niet overbelast. Maar toen de snelheid op ging naar de 30 km/uur begon mijn hart te jagen en schreeuwden mijn benen om rust. Shit, gebeurt dit echt met me? Ben ik er zo belabberd aan toe?
Maar ik besloot door te bijten en dat pakte positief uit. Mijn lichaam wende aan de inspanning en het voelde wat beter. Ik kon weer wat meer kwebbelen tijdens het fietsen en genoot van het mooie weer.
Na thuiskomst voelde ik me behoorlijk moe. Even was ik bang dat ik weer volledig in zou kakken. Gelukkig was dat niet het geval, het herstel was eigenlijk behoorlijk goed! Toch nog een stukje opluchting en hoop op herstel na een paar moeilijke weken.
Maar dat het een zware inspanning was geweest bleek toen ik de gegevens van de fietstocht op mijn garmin-site uploade. Een gemiddelde hartslag van 161 slagen per minuut op een dergelijk parcours als vandaag is echt heel hoog voor mijn doen. Normaal zit dat ongeveer op 145 slagen per minuut.
Maar zoals gezegd, het herstel was behoorlijk goed. En daar put ik hoop uit voor de toekomst. Ik moet wel, volgende week zaterdag beginnen de trainingen voor de Madeleine al! Even doorbijten dus en langzaam opwerken naar de top.
The post is brought to you by lekhonee v0.7