Het raceseizoen is al een tijdje voorbij en de nodige kilometers op de ATB zitten er al weer op. Meestal ga ik met de fietsgroep de bossen rond Beetsterzwaag onveilig maken en gister waren we weer aan de beurt.
Het weer heeft ons tot nu toe meegezeten, gister was dat niet anders. Door het droge weer is het bos ook behoorlijk droog, waardoor het er prima fietsen is. De meeste paden zijn namelijk droog, waardoor het niet te zwaar is. Maar de boomwortels, bochtige paden en singletracks maken het uitdagend genoeg.
Gister leidde KR ons langs allemaal leuke paden en het was genieten. Toen ging WS, door een erg domme actie van zijn kant, keihard over de kop. Dit keer lachte hij niet, het had hem toch wel pijn gedaan geloof ik. Ik stond verderop te wachten en zei tegen mijn maatjes dat ik blij was dat ik nog nooit zo een val had gemaakt. Meestal val ik rustig opzij of land ik rustig tegen een boom.
Maar, je weet het
, dat soort uitspraken moet je afkloppen! En ja hoor… We hadden nog maar een kleine 10 kilometer voor de boeg en ME valt voor me. Ik knijp keihard in beide remmen…. en die werken goed. Dusdanig goed dat mijn voorwiel volledig blokkeert en ik voorover over het stuur duikel en op mijn linkerzij op de aarde land. Ik voel mijn knie en ook mijn rug heeft een opdonder gehad, maar de pijn valt mee en ik ben snel weer op de been.
Vanochtend word ik wakker en voel dat het goed mis is. Spierpijn in mijn rug, spierpijn in mijn buik. Ik stap uit bed en zie een blauwe plek op mijn rechterknie, een op mijn linkerscheen en een net boven de linkerknie. Tjongejonge, dat is redelijk gehavend! Van deze crash op de ATB heb ik de rest van de dag meer last gehad dan van mijn aanrijding van februari dit jaar!