Ik kom net uit een redelijk lange afdaling en ineens loopt de weg voor me stevig omhoog. Of weg? Daarvan is eigenlijk geen sprake meer. Het is een breed bospad, waarvan de hele rechterhelft met de stevige buien van een week eerder weg gespoeld is. Wat resteert is een goot met grote keien. Was ik op de noppenbanden geweest, dan kon ik daar misschien nog fietsen, maar met de gravel grinders vind ik dit weggespoelde deel van het pad tricky. Ik wil niet weer lek rijden, dat heb ik de dag ervoor al een keer gedaan en veel reservebandjes heb ik niet (meer). Dus dan maar links fietsen op het deel waar nog sprake is van een rijdbare singletrack en maar hopen dat ik geen tegenliggers tegenkom
Voor staat ie al de hele rit op de 36. Achter schakel ik naar mijn lichtste blad; een 30. Het is echt een stevig klimmetje en ik moet behoorlijk doorstampen om snelheid te houden. Het was leuk geweest als ik een vermogensmeter op deze fiets had, dat had voor mijn doen vast indrukwekkende waardes laten zien.
Deze klim ligt in de Onzalige Bossen en is onderdeel van de MTB-route Rheden; ik ben in het stukje voor deze klim al veel MTB-ers tegengekomen. Terwijl ik op de linkerkant naar boven ploeter hoop ik telkens dat er geen MTB-ers naar beneden komen suizen, want ik kan niet op het weggespoelde deel fietsen. Het lijkt me voor tegenliggers ook niet ideaal om af te dalen door die greppel met dikke keien. Wanneer ik eindelijk boven ben is er weer écht sprake van een breed pad. En dan kom ik een groepje van 3 MTB-ers tegen. Net op tijd boven! Wat een geluk.
Het onzalige klimmetje ligt op de wanden van wat wij de Posbank noemen, maar eigenlijk de Veluwezoom heet. Fietsvakantie in Nederland; de Stevens (CX) en de Cannondale (race) zijn mee en op beide fietsen heb ik afgelopen week op en rond de Veluwe(zoom) veel plezier gehad. Ondanks de onzaligheid…