Pssssssst… even voelen hoeveel lucht er uit de voorband is gelopen! Oef, toch een beetje te veel, dus de pomp erop en kijken. Ja minder dan 1 bar is niet nodig, dus bijpompen tot 1,5 bar en het ventieldopje weer vastdraaien. Bij de achterband vervolgde hetzelfde proces, ook die op 1,5 bar. Nog anderhalf?! Ja, want de sneeuw is niet zo ‘rul’ als bijvoorbeeld zand en ik hou er niet van om te stuiteren op de fiets door te zachte banden.
Oke, de banden zijn gevuld. Nu snel alle lagen kleding aanpellen, maar eerst nog even snel plassen natuurlijk, anders blijf je pellen! De bidon vullen met lauwwarm water, om te voorkomen dat er ijsklompjes ontstaan. De Garmin indraaien, aanzetten, MTB selecteren en dan los!
Tijdens mijn wandelingen in het bos had ik ze ontdekt; sporen van mountainbikewielen. Vandaag de angst voor gladheid en kou aan de kant gezet. “Als zij het durven, durf ik het ook”, ging tijdens de laatste wandeling door mijn hoofd. Het weer was vandaag bovendien prima; de temperatuur rond het vriespunt en bij vertrek een zonnetje.
Het mooie van mijn woonplaats is dat het bos om de hoek ligt. Dat heb ik vast al eens eerder gezegd op dit blog, maar het is écht heel fijn. Het was trouwens ook één van de belangrijkste redenen om te gaan wonen in Balk.
Anyway…
Mijn avontuur begon met paden die ik had gelopen en waarvan ik wist dat ik ze kon fietsen. De sneeuw was op de relatief smalle paden in het midden aardig aangestampt door de wandelaars, waardoor singletracks zijn ontstaan. En met een singletrack weet ik wel raad! Eerst voorzichtig, maar al snel met iets meer tempo ging ik er doorheen.
Al snel kreeg ik ook wat ’tiefschnee’ voor de wielen, maar als je niet te veel lucht in de banden hebt, heb je toch best heel veel grip. En dan is het een kwestie van doortrappen en je stuur vasthouden. Niet te veel sturen helpt ook, want bij sturen gedraagt diepere sneeuw zich dan wél weer net als zand en vliegt je voorwiel zomaar dwars. Maar wees gerust; ik ben overeind gebleven!
Het doel was anderhalf uur fietsen. Het is iets langer geworden, want als ik dan op het zadel zit en het voelt goed, dan fiets ik graag door. Dus aan het einde van de rit nog een extra ‘lusje’ door het Harichster bos. Ruim anderhalf uur na de start rij ik de achtertuin weer in. De fiets is bijna nog schoon; een doekje over het frame en langs de ketting is voldoende.
Genoten heb ik van het mooie winterwonderland. Helaas moet ik morgen een lange dag werken, anders was ik weer een rondje gaan fietsen door de bossen!