Het is niet echt heel erg lekker weer om de racefiets te pakken. Vind ik. En dat heeft er ook mee te maken dat ik de gedachte van veel pekel op mijn fiets – en vooral in de draaiende delen – niet fijn vind. Dat geldt zelfs voor mijn gewone (toer)fiets. In dit seizoen trakteer ik mijn fietsen dan ook op een douchebeurt na vrijwel ieder tochtje.
Dat ik mijn racefiets op het ogenblik meer laat staan komt trouwens ook omdat mijn vermogensmeter (Favero Assioma) eind november de geest heeft gegeven en ik dus minder goed specifiek kan trainen. Ik ben al sinds die tijd aan de slag met Favero om te proberen het op te lossen, maar zij kregen dat vanuit Italië niet voor elkaar. Na bijna 2 maanden lijkt er nu – dankzij The Cycling Expert – licht aan het einde van deze tunnel te komen. Dan kan ik vanaf februari weer echt trainen.
Helaas kwam er eind december nog wel bij dat ook de snelheids-/cadanssensor geen leven meer aangaf. Waarschijnlijk moet deze voorzien worden van een nieuw batterijtje; zo een celbatterijtje. Die heb je niet altijd in huis, niet nu tenminste, maar ik kan ‘m uiteraard wel kopen. Dan moet je dat natuurlijk niet continu vergeten!
Gelukkig heb ik een MTB die met de Garmin in de cockpit prima werkt, al is de Garmin in de bossen niet altijd even nauwkeurig. Ook kan ik met de gravel-CX die ik heb gekocht nog wel uit de voeten. Of eigenlijk uit de wielen dus.
Tijdens de kerstvakantie heb ik al mijn fietsen wel gebruikt. Wat dat betreft is het echt geen overbodige luxe; mijn fietsenarsenaal. Sterker nog; ik baalde ervan dat ik het laatste (mooie) weekend mijn CX niet nog een keer kon gebruiken, omdat ik wachtte op een testuitslag (negatief gelukkig).
Maar heel eerlijk. Ik ben wel een beetje klaar met het alleen fietsen. Natuurlijk is het belangrijk je aan de corona-maatregelen te houden en dat doe ik dan ook zo goed mogelijk. Sterker nog; mijn sociale contacten beperkten zich (fysiek) eigenlijk alleen nog maar tot mijn directe familie, soms een supermarktbezoek en heel af en toe een vriend of vriendin.
Ik ben dus veel alleen en begin steeds sterker te merken dat ik de sociale contacten mis. Vooral met collega’s (gaat vooral digitaal), maar vooral ook met fietsmaten. Praten over mijn grootste hobby en alles wat daarbij hoort; koersen, nieuw materiaal, de laatste teamverhalen…. ik mis het. De lockdown wordt waarschijnlijk verlengd en ik ben daar mentaal op voorbereid. Leuk vind ik het niet, maar ik weet dat het noodzakelijk is.
Maar er is hoop! Deze haal ik uit de start van de vaccinaties, ook al weet ik dat ik waarschijnlijk pas halverwege dit jaar misschien eens aan de beurt ben. Ook tel ik af naar het racefietsseizoen met beter weer en als summum de mooie voorjaars- en zomerdagen. Ik ga weer vakantieplannen maken om naar uit te kijken, ook al wordt dat waarschijnlijk ergens in augustus of misschien wel september…. het maakt niet uit het gaat om het doel. En tot die tijd; even tanden op elkaar en doorbijten!