Verdikke, al weer een verhard pad?! Ik ben toch op de MTB weg, dan vind ik veel onverharde routes juist leuker! Klopt het eigenlijk wel wat ik doe? Even stoppen en kijken of ik wel goed zit via MTBroutes.nl en Google Maps. Het lijkt er wel op, maar als ik verder fiets en het fietspad overgaat in een weg weet ik zeker dat het niet klopt. En niet veel later weet ik het zeker als de MTB bandensporen van links weer op mijn route komen. Zelf had ik een fout gemaakt; de MTB-route ging dus wel degelijk langs de ruiterroute, die ik niet durfde nemen, omdat die druk bereden werd door ruiters en paard-en-wagens. Jammer, maar helaas.
Ik fiets op de MTB route Havelte Oost, de 28km versie dan, want ik wil km’s maken en zo vaak kom ik hier niet. Een route door een mooie omgeving; tijdens een korte lunchpauze heb ik bijvoorbeeld uitzicht op het Holtingerveld. Vlak na deze pauze fiets ik weer langs het startpunt van de route; Toegangspoort Holtingerveld.
Door of niet door? Even voelen; benen nog in orde? Ja benen nog in orde. Achterste nog geen pijn? Nee nog geen pijn, het SQ lab zadel doet prima zijn werk. Dus door naar de route Havelte West; 16 km lang.
Vooral onverhard, veel singletracks en vrijwel geen rul zand. Wel hebben de militairen op twee plaatsen vlak achter elkaar afgezaagde takken op de MTB route gelegd, waardoor je met de MTB over de rulle militaire route moest rijden. Relatief een kort stuk en het zand is goed te rijden. Bovendien lag de rest van de route er prima bij.
Na de helft van de afstand op de westelijke route werd het écht leuk. Nu écht de Havelterberg beklimmen! Ik weet; als je klimt, mag je ook weer dalen en dalen vind ik leuk, ook op de MTB. Een korte afdaling en weer een… splitsing?! Links of rechts? In een split-second besluit ik rechts aan te houden. Terwijl ik via een wortelpad de Havelterberg opnieuw beklim besef ik dat de route links waarschijnlijk gemakkelijker was geweest. Boeit niet, gewoon doorgaan, het lukt immers nog prima.
Dalen, klimmen, draaien, keren, (een stukje lopen door) een klim met rul zand en weer dalen. En dan ineens is daar het asfalt van het fietspad van de Van Helomaweg. Hé, ik ben er al weer? Eigenlijk best wel jammer. Ik kijk op mijn klokje en zie dat ik al bijna 3 uren onderweg ben. Hoewel het weer goed is en ik me nog goed voel, is het tijd om terug te fietsen naar Ruinerwold. Tijd om naar huis te gaan. Helaas.