Het was bijna 6 weken geleden dat ik voor het laatst met de renners van Grinta mee had gedaan. De laatste keer was een specifieke training van Jan Dupon, vooral gericht op bochten- en remtechniek.
Gister was het weer zo ver. Na een ruime tijd niet op de racefiets te hebben gezeten heb ik afgelopen week 2 keer de racer gepakt. Tijdens die ritten kwam ik erachter; de benen zijn nog niet op het niveau van de laatste training. Voor de rit van gister had ik de renners dan ook aangekondigd op het forum; hou er rekening mee dat ik nog niet optimaal ben.
Iets na half 10 zaterdagmorgen; het is tijd om te gaan. De richting noordelijk, want dat is ook waar de wind ongeveer vandaan komt. Het tempo gaat direct lekker de hoogte in. Ik zit in het wiel en kan op die manier het tempo volhouden. Al kletsend gaan de eerste kilometers redelijk gemakkelijk onder onze wielen vandaan. Dat we in de (prachtige) noordelijke Friese wouden fietsen helpt daarbij ook goed.
Dan komen we bij Rinsumageest en duiken we de kale vlakten tussen Dokkum en Leeuwarden in. Ik moet goed zoeken naar een plaatsje in het wiel, want het tempo is met tegenwind vrijwel continu rond de 30 km/uur. Dan is daar al vlot de Dokkumer Ee, we draaien nu onze zij naar de wind toe en het tempo gaat nog een paar kilometer per uur omhoog en dan nog wat en nog wat, tot we tegen de 40 km/uur aan zitten te hikken. Het lukt me om te blijven aanhaken, maar daar is alles wel mee gezegd. De benen verzuren nog net niet, want net op tijd gaat het tempo iets naar beneden.
Even later is het weer zo ver; weer bij 40 km/uur op de teller. Nu gaan mijn benen wel protesteren en ik moet ’tandje’ roepen om de rem er even op te drukken. Tot mijn geluk heeft even later A. bij Oudkerk in de buurt zijn standaard lekke band, zodat we even kunnen stilstaan en ik ook toekom aan lucht happen en energie tanken. Weer op de pedalen en gaan met die banaan!
Op het gemakje rijden we op tempo richting Hardegarijp als we staande worden gehouden door een man met voorop zijn fiets zijn zoontje. Of we rustig willen doorrijden, niet te veel kabaal maken en zo veel mogelijk aan de kant blijven. De reden? Een grote kudde koeien wordt van het ene land naar het andere overgebracht en komen ons zodoende tegemoet. De wens opvolgend gaan we even later volledig op in de kudde. We hebben veel meegemaakt in onze fietscarièrres, maar door een dergelijke kudde fietsen is voor iedereen nieuw. Zo maak je nog eens wat mee.
Na de kudde was het weer even tijd voor een stop. Tenminste dat vond M. die lek reed. Een lange pauze werd het niet, want superbandjewisselaar K.N. was mee en de nieuwe band zat er in no-time om.
Nog even aanzetten naar het einde. Op de brug bij Burgum (de slagbomen dit keer wel omhoog!) verzuur ik nog even volledig. Mijn snelheid niks ten opzichte van de rest, die me gemakkelijk voorbij komt. In de afdaling nog even gasgeven en dan via een bijzondere route langs Sumar op naar Opeinde en naar huis.
Bij thuiskomst voel ik de vermoeidheid in mijn benen. Ja alleen mijn benen, mijn schouder gaat verbazend goed op de fiets. Ik ben hoopvol; na 5,5 week stilstand is me dit toch maar even gelukt! Loeiend hard ging ik met Grinta door Friesland en ik heb zin in de volgende rit 🙂