Ik was er helemaal klaar voor. Al een paar weken was ik aan het aftellen naar vandaag; de dag van de eindcontrole van mijn sleutelbeen. Het herstel van mijn sleutelbeen gaat vlot, dus het kon alleen maar goed nieuws zijn.
De eerste stap in het vlotte herstel was anderhalve week geleden, toen ik mijn slang voor het eerst een hele dag niet meer om had. Ik was in de vierde week van mijn herstel en voelde me vertrouwd genoeg om de auto vanuit Harlingen (boot vanaf Oerol), via IJlst terug naar huis te rijden. Kracht zetten bij schakelen ging nog niet van harte, maar door te blijven autorijden bleef de pijn uiteindelijk weg. Inmiddels rij ik weer pijnvrij, ook de rit naar en van Utrecht voor het Rho-verjaardagsfeest afgelopen zaterdag, ging prima!
Ter voorbereiding heb ik vorige week een afspraak met de fysiotherapeut gemaakt. Hij constateerde dat er al dusdanig veel soepelheid in de schouder zit dat hij niet veel voor me kon doen. Goed nieuws dus! Ik kreeg een oefenelastiek mee en doe iedere dag braaf mijn krachtoefeningen. Broodnodig, want de spierballen rond mijn rechterschouder hebben flink te lijden gehad onder bijna 5 weken rust; spierpijn is redelijk continu aanwezig.
En natuurlijk kon het niet uitblijven…. afgelopen zondag stapte ik voor het eerst sinds (bijna) 5 weken weer op mijn eigen fiets. Een sportief model hybride fiets, waarbij ik vol op mijn schouders leun tijdens het fietsen; een testrit dus. Een niet te lange ronde bracht een oordeel over de schouder: het kan! Maar ik moet wel rustig aan opbouwen en onverharde/onregelmatige ondergronden nog even vermijden. De benen voelden in ieder geval goed genoeg en daarom maakte ik gister weer een rondje. Prachtig zonnetje en loeiharde wind en ik fietste!
Vanmiddag moest ik nog aanpoten om op tijd klaar te zijn met het klusje waar ik voor mijn nieuwe werkgever BVNG mee bezig was. Niet gelukt, maar deze week heeft nog twee werkdagen, dus geen man overboord. Ik had mezelf beloofd om op de fiets naar het ziekenhuis te gaan en dan na het goede nieuws een feestrondje te maken voordat ik bij de Poiesz in De Wiken mijn nieuwe fietshelm zou afhalen.
Om iets voor half 3 stapte ik op de fiets. Oef, de temperatuur wat minder hoog dan gister en daarom moet ik even wennen. Lekker doorfietsen maar, dan blijf ik goed warm. Gevolg: ik was natuurlijk veel te vroeg in het ziekenhuis. Dan eerst nog maar een bakje koffie voordat ik me meld bij de balie. De koffie was niet helemaal heet en daarom snel op. Iets voor 3 meldde ik me bij de balie voor mijn afspraak met dokter Verhoeff.
“Ik heb een afspraak met dokter Verhoeff om 3 uur.”
“Heeft u uw patiëntenpas?”
Die had ik al klaar en overhandig ik haar.
“Uw afspraak staat niet op de lijst mevrouw.”
“Het is met dokter Verhoeff, staat die er echt niet op?”
De assistente kijkt nog eens en ineens begint me iets te dagen…. het zal toch niet?!
“Kunt u eens op 10 juli kijken?”
“Ja, daar staat ie op.”
“Dat meen je…. nou dan tot volgende week!” en ik loop (balend) terug naar buiten.
Ondanks dit dompertje, mijn geduld raakt een tikje op, ga ik door op de ingeslagen weg. Morgenochtend zit ik bij de fysio om te kijken hoe sterk de rechter schouder is ten opzichte van de linker en hoeveel ik de schouder nog moet trainen. De helm heb ik vandaag gehaald en afgesteld, morgenmiddag haal ik de racefiets op. En dan morgenavond een proefrondje wielrennen vanuit Burgum, daar heb ik nu al heel veel zin in! Terug in training, mezelf klaar maken voor onder meer de Vogezenreis in augustus. Op naar volledig herstel.