Vorige week maandag, nog maar een week geleden. Tussen het moment dat ik de wandelaar aankijk en uitwijk en het moment dat ik wakker wordt gemaakt heb ik geen herinneringen meer. In Nij Smellinge het verdikt; een gebroken sleutelbeen (rechts) en een lichte hersenschudding. Mijn thuishaven tot en met afgelopen zaterdag werd IJlst. Ik was blij met de hulp, want de pijn was, zelfs met pijnstilling, continu aanwezig. En niet alleen in mijn sleutelbeen, ook in het hoofd (waarop ik gevallen was) en mijn linkerbeen (die op de fiets moet zijn gedreund).
Vorige week donderdag nog een afspraak met de chirurg. Een schop tegen de deur en het bericht; je sleutelbeen kan weer goed aan elkaar groeien, maar als het blijft knikken en knakken moet je alsnog geopereerd. Dinsdag 12 juni een vervolgonderzoek met foto. Ik had er op dat moment vrede mee, maar het begon te knagen. Was mijn bot nu wel aan het knikken en knakken? Betekende dit alsnog een operatie? Een belletje met de chirurg stelde me gister gerust; het bot groeit écht wel aan elkaar, de kans dat het misgaat is klein. Meteen had ik minder pijn.
Vandaag was de pijn weer minder. Ik heb ook het idee dat het bot echt goed aan elkaar aan het groeien is. En dus is het tijd om weer naar voren te gaan kijken, plannen te gaan maken. Allereerst natuurlijk naar Italië. Zelf fietsen wordt ‘m niet, maar in de begeleiding kan ik wel. Bidons aanreiken kan ook met de linkerarm. Maar ook voor de rest van mijn vakantie heb ik weer goede hoop.
De Vogezen heb ik moeten afzeggen, eind juni ben ik nog niet genoeg herstelt, maar Oerol moet wel lukken. Op Terschelling rijden ten slotte ook bussen en met mijn benen is verder niets mis, dus wandelen naar de voorstellingen moet ook lukken. En dan per 1 juli naar de nieuwe werkgever, de start van de laatste week van mijn officiële herstelperiode van 6 weken.
Ik zie wel hoe het allemaal loopt. ik heb in ieder geval goede hoop op een voorspoedig herstel, omdat het nu al weer beter voelt dan voorgaande dagen. De foto van de 12de moet duidelijkheid geven over het vervolg en de plannen die ik daarvoor kan maken. Nu eerst nog rustig aan doen met de arm.