Wat niet veel van mijn huidige vrienden (nog) weten is dat ik, voordat ik in Drachten woonde, in Oosthem woonde. Mijn eerste eigen (huur)huisje aan een doodlopend straatje. Van huis uit ben ik van jongs af aan opgegroeid met katten en over het algemeen was ik dikke maatjes met ze, eerst met Mickey en daarna Minnie. Het was dan ook voor mij niet meer dan normaal dat ik, toen ik mijn eigen huisje in Oosthem kreeg, ook een kat zou nemen.
Een nicht van mij kende wel iemand met een nestje kittens en ik ging kijken. De meest schattige kittens van allerlei kleuren kropen rond bij de moeder. Eentje viel me op; een kleine poes met een grijze vacht. Maar het meest opvallend waren het neusje en de twee voorpootjes; die waren voor de helft donker/grijs en voor de andere helft licht/wit. Ik was verkocht!
Een paar weken later waren de kittens 8 weken oud en zindelijk, ik mocht Smokey op komen halen. Mijn huisje was niet heel groot, maar zo een klein katje kon erin verdwijnen. Na een paar dagen wennen ging ze naast me op de bank, op het grote kussen, liggen en niet veel later kwam ze ook bij me op schoot. De ontdekkingstocht in mijn kleine tuin werd de volgende grote uitdaging, maar ook dat wende snel, al was ze met al die buurkatten en buurtkinderen liever binnen.
Eenkennig! Enorm eenkennig, maar Smokey en ik waren de beste 
maatjes. En na onze verhuizing naar Drachten werd dat misschien nog wel sterker. Als ik met vakantie ging bleef Smokey alleen thuis en had ze een oppas. Als ik dan weer thuis kwam stond ze voor de deur klaar om naar buiten te racen. Eindelijk weer frisse buitenlucht! Maar het duurde niet lang of ze wilde weer naar binnen. En als ik haar dan optilde dan kreeg ik een hele reeks kopjes. De dagen daarna was ze aan mijn schoot gekluisterd.
Na mijn laatste weekendje weg (Limburg) was het anders; ze leek minder energiek. De trap werd niet meer opgesprint, maar deed ze stap voor stap. Ik wilde het even aankijken, maar helaas werd de situatie alleen maar slechter. En heel erg snel ook; afgelopen weekend at ze vrijwel niets meer en dronk ze vooral heel veel. Ik had wel dingen gelezen op internet en daarom ging ik vandaag met haar naar het dierenziekenhuis. Lichamelijk onderzoek, een bloedtest en mijn nare voorgevoel kwam uit; ernstig nierfalen. De bloedwaarden van ‘verkeerde stoffen’ meer dan 4 keer zo hoog dan gezond was. “Maximaal 25% van haar nieren functioneren nog. Ze kan nog behandeld worden, maar de kans op herstel is niet groot.” Harde woorden… Vanmiddag heb ik Smokey daarom in laten slapen.
Dei leaverd, ik gean dy missen. Bedankt dasto hast 15 jier myn maatsje wiest!
