Van een rechtgeaarde Fries wordt min of meer verwacht dat die, bij het minste of geringste beetje vrieskou, het ijs op wil. Ik ben een rechtgeaarde Fries, maar de laatste keer dat ik op natuurijs stond was in februari 2012; 6 jaar geleden dus. Toen schaatste ik op mijn oude Zandstra’s vanaf Oudkerk via de elfstedenroute naar Leeuwarden en via de Dokkumer Ee en Bartlehiem terug naar Oudkerk. Een kilometer of 20. Dat was dus 6 jaar geleden. Toen lag er veel ijs.
Ook nu ligt er ijs. Natuurijs. En dan krijgt een rechtgeaarde Fries last van schaatskriebels. Iedere dag wordt gekeken welk natuurijs al houdt. Zo ook bij familie van me.
Vroeger was ik ook zo. Toen ik een jaar of 12 was kreeg ik mijn eerste Viking noren (Viking Junior Laag) voor mijn verjaardag. Een fantastisch cadeau en als er ijs lag was ik er niet vanaf te slaan. Ik heb zelfs een verjaardagsfeestje in Thialf gehouden toen ik 13 werd! Tot 1998 lag er bijna ieder jaar wel ‘buitenijs’ en ik was er altijd te vinden als het kon.
Maar nu is het anders. Ik gun iedereen zijn schaatsplezier, uiteraard doe ik dat, maar ik wil fietsen! Ik heb een paar doelen dit jaar (allemaal in juni) en daarvoor wil ik kilometers gaan maken. En dat kan nu eigenlijk niet. De gevoelstemperatuur zit zó ver onder nul dat een fietstochtje buiten meer kwaad doet dan goed. Dan kun je beter niet naar buiten gaan.
Vandaag had ik er genoeg van, weer een vrije dag waarop ik niet buiten kon fietsen. En ook in schaatsen had ik met deze kou geen zin. Dus ben ik van pure ellende gaan Tacxen. Met de racefiets natuurlijk. Anderhalf uur heb ik mezelf in het zweet kunnen werken met een temperatuur van rond de 18 graden. Heerlijk temperatuurtje, dat mag wel meer! Laat maar komen dat voorjaar, deze Fries is wel klaar met de kou.