Stel je voor, je fietst op een relatief rustig weggetje dat vanaf Dokkum ongeveer in de richting van Kollum loopt. De wind blaast lichtjes in de rug en relaxt fiets je een leuk tempo. Geen pijn in de benen en een mooie omgeving om je heen; dé ingrediënten voor een ultieme fietstocht met 4 maatjes van je wielrenteam.
Maar dan, een aanval! Van opzij wordt je geattaqueerd, waarbij het rubber dat jou met de weg verbindt wordt doorklieft door een metalen pin. Stoppen en kijken welk gedrocht jouw achterband heeft doorkliefd en hoe hard deze leegloopt. Hé… die loopt niet leeg. Pas wanneer ik de in de zijkant van de band gedrongen spijker verwijder loopt deze met een harde sisser leeg. Vijf vrouwen en een bandje wisselen? Dat gaat prima! Waar mannen dit graag alleen doen, zorgt een goed teamwork er bij ons voor dat de band binnen 10 minuten weer helemaal op spanning staat en we verder kunnen met onze rit.
Toch is het bandje wisselen niet helemaal zonder gevolgen. Want wat nu het causale aan de band is? De benen van A., die voor de lekke band nog goed waren, hebben de moed opgegeven en lopen – in tegenstelling tot wat haar achterband deed – erg snel vol. We passen het tempo aan. Ook het ‘rondje Lauwersmeer’ wordt gewijzigd naar een rondje richting Buitenpost, zodat we heenreis wind tegen hebben en terugreis zo veel mogelijk wind mee.
Vlak na De Westereen zien we een rijtje auto’s voor ons. Een korte file die langzaam rijdend weer op gang komt. Hé, wat zou er aan de hand zijn?! Als de file is opgelost en wij voorbij de splitsing rechtdoor rijden zien we rechts van ons een schaapskudde. Deze heeft de weg net overgestoken. Die hebben we maar mooi gemist dankzij de lekke band! Nu kunnen we in één keer doorfietsen.
Terwijl we al een hele poos over mooie droge wegen fietsen en boven ons hoofd de zon zelfs door de wolken prikt, zien we in de richting van het Lauwersmeer een gitzwarte lucht. Dat ziet eruit als dikke buien! Blij dat we daar niet fietsen op dit moment. Die hebben we door de aanpassing van de route mooi gemist. Scheelt weer een nat pak.
Helaas blijven we daar niet helemaal vrij van water, want in de laatste kilometers voor Dokkum krijgen we toch nog een buitje over ons heen. Maar ik ben ervan overtuigd dat, als de aanval van de spijker niet had plaatsgevonden en de route niet was aangepast, we eerder in die bui terecht waren gekomen en veel natter waren geworden.
Soms best handig, zo’n causale lekke band.