De afgelopen twee dagen mooie etappes in de Tour. Etappes met voor mij bekende cols; Ornon, Croix de Fer, Telegraphe en Galibier gister en natuurlijk de Vars en Izoard vandaag. Ik heb de door de Tourrenners gereden stukken asfalt óf in de klim, óf in de afdaling, óf in de klim én de afdaling gezien. De wegen daardoor redelijk bekend, de tv daarom prachtig om naar te kijken. Met verbazing kijk ik naar de snelheden die de mannen kunnen ontwikkelen. In de afdaling wist ik natuurlijk wel dat ze dat konden. Maar in de klim zijn de heren gruwelijk snel, (meer dan) twee keer zo snel als ik. En ik vind mezelf al best aardig klimmen…. voor een vrouw.
Als vrouw moet ik me dan ook niet vergelijken met de mannen. Gelukkig reed het vrouwenpeloton vandaag ook La Course, met de finish bergop op de Izoard. Prachtig om te zien hoe de dames over de steile hellingen omhoog fietsen. Ik weet per kilometer de percentages nog ongeveer, heb ze allemaal voorbij zien komen en vooral ook gevoeld. Des te meer respect krijg ik voor deze profs die zich in een keiharde wedstrijd tegen elkaar omhoogdrukken de Izoard op.
En dan kan Annemiek van Vleuten op 4,5 km voor de finish ook nog wegspringen van haar directe belaagsters. Met verbazing kijk ik toe; waar haalt ze dat in vredesnaam nog vandaan? Want ook daar is het nog steil; op dat stuk zitten de percentages eigenlijk nog continu boven de 7%! De bocht naar rechts, het kleine stukje afdaling richting het bordje van de laatste twee kilometer en een schakelfoutje! Maar het kan haar niet meer deren, ze corrigeert zichzelf en ramt weer door op de pedalen. Na nog eens twee steile kilometers rijdt ze solo als eerste over de finishlijn. De handen hoog in de lucht.
En hoewel het in de klim even anders leek, blijkt toch dat ook Annemiek van Vleuten maar gewoon een mens is; totaal kapot staat ze met haar fiets achter de finishlijn. Amper krijgt ze haar been over het zadel heen en met moeite (vermoeid en wrs volgelopen benen) loopt ze richting de tent waar ze op de stoel van de winnaar mag gaan zitten. Kapot gestreden, maar de oh zo terechte winnaar.
Het is eigenlijk verbazingwekkend dat het profrennen voor vrouwen in Nederland niet populairder is dan het is. De Nederlandse rensters zijn namelijk wereldtoppers! Al meerdere rensters hebben dat in de afgelopen jaren bewezen, denk bijvoorbeeld maar aan Leontien Zijlaard-Van Moorsel bij de Olympische Spelen, Marianne Vos bij het wereldkampioenschap op de weg, Anna van der Breggen in de Ronde van Italië (Giro Rosa), Ellis Ligtlee op de baan en Annemiek van Vleuten vandaag. De topprestaties vliegen je om de oren.
Het dameswielrennen. Ga het eens volgen; altijd strijd in de koers en vaak mooie Nederlandse resultaten. De moeite waard!