De verkenning van de Izoard (maandag) heeft indruk gemaakt. Veel indruk. De stiltes die zo nu en dan in de auto vallen zijn oorverdovend. Ik hoor mijzelf praten, weet dat ik probeer de dames moed in te spreken, maar ken hun spanning en weet wat het met een mens kan doen.
De spanning is terecht; de eerste helft van de klim is nog wel te doen, maar daarna begint het hele serieuze deel, waarbij de klimpercentages eigenlijk niet meer onder de 8% komen. En dat is stevig op de benen, dat vraagt het nodige van jou als renners.
Het mag een wonder heten dat de dames nog geslapen hebben in de nacht voor de beklimming van de Izoard. Ik had daar zelf altijd verschrikkelijk veel moeite mee. Misschien sliepen ze wat beter, omdat er geen sprake is van een tijdsregistratie; bovenkomen is het enige doel.
Nadat we met de auto’s naar Guillestre zijn gereden, stappen Linda en ik op de fiets. We fietsen de eerste 15 km door de kloof naar het echte startpunt van de beklimming. Niet vlak; een vals plat omhoog met percentages die variëren tussen de 0 en de 8 %, maar gemiddeld wel goed te doen. Na een klein uur zijn we gearriveerd bij de start. Anneke en Sjoukje staan inmiddels ook startklaar. Even snel plassen en dan beginnen; rustig aan.
Ik heb beloofd samen met de laatste renner omhoog te gaan. Wie dat ook is. In de eerste kilometers blijkt al snel dat dit alle drie de dames zijn. De ene renner rem ik ietsje af, de volgende renner moedig ik aan, of ik wijs ze op de prachtige omgeving waar we doorheen fietsen. Pas wanneer het heel steil begint te worden (op de helft) kom ik naast Anneke te fietsen.
Rustig, het lichaam en de geest volledig onder controle houdend, duiken we het bos in. De temperatuur is heerlijk en hier in het bos hebben we geen 
last van de wind die steeds koeler wordt naarmate je hoger komt.
Aan het einde van het bos is het kaal. Een korte afdaling brengt ons bij de laatste twee steile kilometers van de klim. Dit is het deel waarin de vermoeidheid stevig in de benen komt en je denkt “hoe lang moet ik nog?” Maar je zet door, want je weet dat de finish binnen handbereik is nu.
De laatste bocht en daar staan je teammaatjes op je te wachten en je aan te moedigen. 
De streep, je bent er! Tineke en Berend (onze begeleiding deze dagen) die zich onderweg voor de zoveelste keer verschrikkelijk waardevol hebben bewezen maken foto’s en vangen je op. Een buitencategorie berg (ruim 14km en 7,3% gemiddeld) heb je op eigen kracht op de fiets beklommen. Opluchting, blijdschap, ontroering, teamgevoel. Het hoort erbij en het is een fantastisch gevoel. En ik ben supertrots op mijn dames. Ik kan niet anders zeggen.
Na een hele fotosessie is het tijd om af te dalen, 30km terug naar Guillestre in het warme dal. De afdaling is mooi, vooral het deel door de kloof is genieten door de prachtige uitzichten op de kolkende beek en de woeste natuur. Wat een verschil met 2011, toen ik hier in de stromende regen klom en daalde. Wat een genot. Wat een TOPdag.