Bam! Daar stond het bij Grenoble (in de file rijdend) ineens op de thermometer van de auto; 41 graden Celsius. De angst sloeg ons een beetje om het hart terwijl we door deze verzengende hitte naar onze bestemming Puy-Saint-Vincent reden. Als het daar maar niet zo warm was! Iedere graad die de thermometer minderde werd dan ook even (opgelucht) benoemd.
Na onze lange rit door Nederland, België, Luxemburg en een groot deel van oost-Frankrijk waren ook wij rond half 9 op de plaats van bestemming; Hotel Saint Roch. Het was even zoeken en onze magen knaagden, maar het was gelukt! En een geluk; omdat we wat later waren, konden we direct aanschuiven aan het diner. Vlot volgden voor-, hoofd- en nagerecht elkaar op. Prima in orde was het en de eerder nog hard knorrende magen hielden zich nu koest.
De mensen die donderdagavond al vertrokken waren namen nog een drankje op het terras, terwijl wij (mem en ik) onze tassen en fietsen uit de auto haalden en ons installeerden in onze kamer. Onze goddelijk grote vierpersoonskamer met aparte wc en badkamer mét bad, die we met zijn 2-en mogen gebruiken. Wat een luxe.
Al snel de verhalen uitwisselen. Over de reis. Over de warmte; toch ook 30 graden hier op hoogte (1.400 m +NAP). En over het eerste rondje dat de renners hadden gereden terwijl wij nog onderweg waren. Uiteraard hadden we via de app al het nodige meegekregen, maar de verhalen in het echt van de mensen horen is net een tikje leuker.
De anderen gingen al vlot naar bed; dodelijk vermoeid door de overgeslagen nacht, de ijlere lucht en de inspanningen van de dag. Wij waren inmiddels volledig geïnstalleerd en enigszins opgefrist. Het was ook voor ons tijd om een laatste drankje te doen. Rode wijn uiteraard, want dat hoort er in La Douce France bij. Hij smaakte heerlijk.
Nog één nachtje slapen en dan gaat het avontuur écht los; de wielrenchallenge 2017; Izoard-Vars-Bonette.