Wat gaat de tijd toch snel. Ongelooflijk. Het lijkt echt nog maar heel kort geleden dat ik het ploegje renners van dit jaar voor het eerst zag, maar ruim 4 maanden zijn inmiddels verstreken. En met de maanden de trainingen, 18 tot gister. Gister de 19de training, van de 20 trainingen die op papier stonden in de periode van februari tot de reis naar Frankrijk.
En dan is het ineens zo ver; de laatste officiële training voordat we naar Frankrijk gaan. Volgende week is er ook nog een training, maar daar maken we een mooi rondje van. In de officiële reeks is een passend einde op zijn plaats; een tweede individuele tijdrit! Een race van de renner tegen de klok, een race om te zien waar je staat.
De omstandigheden voor de tweede tijdrit waren gister goed. Het zonnetje kwam er (bijna) bij, de wind waaide niet te stevig uit het zuiden en de temperatuur veroorloofde het dragen van de korte tenue en zorgde voor warme spieren. De cafeïne uit het kopje koffie bij Happy Life 35 in Burgum maakte de hartspier wakker en alert op de aanstaande inspanning.
Na het arriveren van de laatste deelnemer van de dag, de helmen op en infietsen naar het circuit. Het is trouwens mooi om te zien dat het infietsen inmiddels ook al een hele slag sneller gaat dan in het begin van het seizoen. Het kan zijn dat de cafeïne er iets mee te maken heeft, maar de snelheid bij het tochtje naar – en op de verkenningsronde over – het parcours was gemiddeld 26 km/uur. Al babbelend bereikten we opnieuw de startplaats die we bij de verkenning gepasseerd waren.
Nog één keer las ik de startlijst voor en de eerste renner stond klaar. Minuut na minuut starten ze en door wat afmeldingen waren de renners binnen 8 minuten allemaal onderweg. Vervolgens moest ik snel mijn spullen pakken en terugfietsen naar het finishpunt, voor mij gelukkig wat dichterbij dan voor de tijdrijders, zodat ik in ieder geval op tijd was om bij de finish te klokken.
Gespannen tuur ik door de bosjes heen… zie ik daar iets aankomen? Nee nog niet, of ja, toch? Ja inderdaad! Ik kijk op mijn klokje, heb van deze renster toevallig de tijd van haar eerste tijdrit onthouden en weet dat ze er flink onder duikt. En dan volgen de renners elkaar snel op, ze schieten aan mijn neus voorbij en stuk voor stuk klok ik hun finishtijden en schrijf deze op.
Na de tijdrit zijn ze nieuwsgierig. Nee, niet langs de weg, eerst terug naar de koffie in Burgum en dan lees ik de tijden voor.
Stuk voor stuk hebben de renners hun tijd verbeterd. Een verbetering van je tijd is sowieso heel erg goed. En dan maakt het eigenlijk niet eens uit of dat nu een minuut is of zelfs drie, het is sowieso een prachtige prestatie. De renners tevreden en ik ben – ik kan het gewoon niet anders uitdrukken – supertrots. De renners hebben hard gewerkt om op het niveau te komen waar ze nu zijn en de beloning is ernaar. Ik ga met een gerust hart met deze mensen het hooggebergte in.
Izoard pas maar op, er komen wat asfaltvreters aan!