Zo dit wordt weer zo een editie van de Elfstedentocht die ik niet zo snel ga vergeten. De Elfstedentocht op de fiets dan wel te verstaan. Niet dat het verschrikkelijk afzien was of iets dergelijks. Nee, helemaal niet, want ondanks de stevige tegenwind op het stuk tussen Dokkum – Leeuwarden – Bolsward, had ik gister helemaal geen last van pijntjes in benen en knieën, zoals bij eerdere edities nog wel eens het geval was.
Sterker nog, het weer werd na onze lunchstop in IJlst alleen maar beter! De wind luwde en draaide en kwam uit de voor ons gunstige zuidelijke richting, waardoor we op de dijk tussen Mirns en Laaxum slechts zijwind hadden. Het zonnetje scheen en het fietsplezier werd alleen maar groter. De gezelligheid in Workum was de bekende kers op de taart.
En veel bekenden gezien langs de kant van de weg! Dat begon al in Witmarsum, waar mijn tante Betty stond en Dokkum waar teamgenootjes Baukje en Barbara waren. Het zien van bekenden geeft altijd een klein beetje extra moed en doorzettingsvermogen. Dat geldt ook voor de verschillende gesprekken die je onderweg hebt. Want babbelen verzet de zinnen en maakt dat de volgende stempelplaats net even een tikje sneller komt dan je van te voren inschat. Qua tijd natuurlijk, want de kilometers trap je alsnog wel weg.
En dan na ong. 230 km is de finishboog daar. En daar staat de man met de bloemen. De man die in IJlst ook al de heerlijke lunch verzorgde die we naar binnen hebben geschrokt. We hebben het gehaald! Ik zelfs voor de 20ste keer. Blijde koppies, niet overdreven moe, wel heel tevreden. Het afsluitende drankje smaakt dan ook zoals dat hoort; uitmuntend!
Je kunt nu ophouden met lezen, maar de finish is in dit geval nog niet helemaal het einde van het verhaaltje. Want op het terras bij het afsluitende drankje, kreeg ik jeuk onder mijn hartslagband. Toen ik deze afdeed was het rood, maar de jeuk enigszins verlicht. Ik maakt me er niet zo veel zorgen om totdat ik ’s avonds uitslag op mijn torso zag. “Ach, zal wel van het zweten komen, gaat vast over”. Toen midden in de nacht mijn gezicht begon te zwellen wist ik dat het mis was. De bijsluiter van mijn antibiotica (tegen tekenbeet) lezen en voila; symptomen voor overgevoeligheid voor de AB!
Midden in de nacht de dokterswacht gebeld, want ook huisartsen slapen ’s nachts. Ik stikte nog niet, dus was de situatie niet nijpend genoeg om mij naar een arts te sturen. De volgende ochtend moest ik maar even met mijn huisarts bellen. Zo gezegd, zo gedaan en de assistente vroeg me of ik langs kon komen. Nee, want mijn ogen zaten nu nagenoeg dichtgedrukt door de zwelling en autorijden is dan best link. Dan zou ze om half 12 wel even overleggen met de huisarts en nam ze daarna weer contact met me op.
Rond 11 uur was de situatie dusdanig verslechterd dat mijn hele torso en een deel van mijn armen en benen onder de uitslag zaten en jeukten. Om je een vergelijk te geven; je hebt het gevoel van een muggenbeet, maar die jeuk dan over je hele lichaam. Mijn moeder had me gebeld, mijn foto gezien (zie hiernaast) en was bij me gekomen; doodongerust. Gelukkig zat ik door haar daadkrachtige optreden en doortastendheid niet veel later toch bij de huisarts.
De huisarts schrok; dit was écht wel serieus een heftige reactie die meer op een allergie leek dan een overgevoeligheid. Gelijk kreeg ik een middel (prednisolon) tegen de zwelling en een middel tegen de uitslag voorgeschreven. Thuis gelijk de middelen innemen natuurlijk. Daarnaast had ik nog twee zalfjes meegekregen, waarvan één thuis direct werd uitgesmeerd over de aangetaste delen van mijn lijf. ’s Avonds nog een keer hetzelfde smeerritueel en toen slapen; lang en diep.
Vanochtend werd ik wakker en merkte ik dat de jeuk weg was en even later zag ik dat ook de uitslag verdwenen was. 
Een goede start van de dag. De zwelling was wel minder, maar nog niet zo veel als ik had gehoopt. Dus maar weer naar de huisarts. Ondanks mijn onrust was zij wél tevreden over wat ze zag. In de loop van de dag werd de zwelling serieus minder. En ik weet niet of deze letterlijk naar beneden is gezakt, of dat het door de prednisolon komt, maar ik zie er inmiddels uit als een hamster die de wangzakken vol heeft zitten. Een bolle toet, een heel ander gezicht dan ik normaal heb. Maar wel weer dusdanig verbeterd, dat ik morgen weer aan het werk ga. Gelukkig maar, want twee dagen niks kunnen (na zo een heerlijke Elfstedentocht) vind ik niks aan.