Een auto wacht voor het verkeerslicht. Papa peutert uit zijn neus. Achterin twee kinderen die een ijsje hebben. Het jongetje haalt het ijsje uit zijn mond: “Hij is groen!”. Papa schakelt en geeft gas…. en rijdt tegen een andere auto aan. De airbag klapt uit in het gezicht van papa. “Hé, nou is ie weer rood”, klinkt het achter uit de auto. Het is reclame voor een ijsje, genaamd Fruit Joy.
Wees gerust, vandaag geen aanrijdingen of andere maleur tijdens de training, maar de reclame is wel van toepassing. Buiten was het koud. IJzig koud. Niet zozeer de temperatuur maakt het koud, maar door de wind werd het ijzig. Je kunt dan wel naar buiten natuurlijk. De specifieke individuele tempoduurtraining die op het programma stond voor vandaag heeft met een gevoelstemperatuur van zwaar onder de nul alleen niet zo veel zin. Je koelt daarbij te snel af, als je de spieren al goed warm krijgt.
Dus naar binnen. Nu hebben ze in Dokkum een goede spinningzaal, met mooie spinningfietsen. Met kleurtjes die voor een bepaalde vermogenszone staan. Vandaag konden we daarom perfect in de verschillende vermogenszones trainen. Met als einddoel een tempoduurtraining… een training op tempo die lang duurt. Een kleine anderhalf uur om precies te zijn.
Nadat de renners hun fiets hadden ingesteld, met het vermogen uit het testresultaat van vorig jaar, kon ik beginnen met de training. Verschillende blokken. Verschillende intensiteiten. Verschillende tempo’s. Verschillende vermogens. En verschillende kleuren; wit, blauw, groen, geel en rood.
Voorzichtig beginnen in wit en blauw. Het volgende blok al wat groen en geel erbij. Vervolgens een blok met veel geel, het volgende blok wat rode prikken erbij en daarna de intensiteit weer iets laten zakken naar het eind.
Gelukkig is een verdere vergelijking met de reclame verder niet meer van toepassing. Want hoe hard ik ook ‘groen’ riep en hoe hard de renners ook gas gaven, de fietsen bleven op hun plek. Geen ongelukken tijdens de training gelukkig. Dit keer niet ?