Als de bladeren van de bomen op de straat liggen, de gure wind rond je huis waart en de regen tegen de ramen van je huis klettert, dan weet je dat het tijd is geworden om de ATB te pakken. De ATB (all-terrain bike) is de mountainbike voor gebieden zonder bergen. Zoals Nederland dus…
Afgelopen zaterdag was het zo een dag van bladeren, wind en regen. Tenminste…. in Drachten. Toen ik samen met Linda bij Gieten op de ATB stapte was het droog en ook de gure wind ontbrak in de bossen. We stonden bij restaurant Nij Hemelrieck, om vanuit daar de uitgezette route te gaan fietsen.
Dwars over de zandbulten, door de bossen, rond de meertjes en over het veld ging de route. De kleuren rood, geel, bruin, groen en blauw (van de lucht!) straalden ons tegemoet. Niet alleen de kleuren waren prachtig, het was ook heerlijk rustig en het zo nu en dan schijnende zonnetje maakte het verblijf in het bos erg aangenaam.
De laatste keer dat ik deze route heb gefietst moet ergens in 2011 zijn geweest. Sinds die tijd hebben ze ‘m flink aangepakt en vooral ook veel technischer gemaakt op sommige plekken. Nu ben ik geen zwaar gevorderde ATB-er, maar over het algemeen red ik me heel goed op technische stukjes. Klimmetjes, korte bochten, snelle afdalingen; meestal kom ik er prima doorheen.
Behalve als de omstandigheden me een beetje tegen zitten. Zoals de laatste klim en afdaling die ik afgelopen zaterdag maakte. In de laatste klim had ik niet meer voldoende power in de benen op de fiets helemaal boven te krijgen zonder af te stappen. De klim was te steil, waardoor ik zelfs even achteruit rolde. Om een val te voorkomen snel remmen en het laatste stukje omhoog lopen.
Toen de afdaling, wat later het laatste echt technische stukje van de route bleek te zijn. Ik ging redelijk vol naar beneden, kneep de remmen eigenlijk niet in. Ik wist namelijk dat 
ik daarna nog één keer omhoog moest. Maar mijn fiets belandde onderaan de afdaling in het met water doordrongen zand en stond in één keer stil. Maar mijn lichaam stond nog niet stil en ik lanceerde over mijn stuur heen van de fiets. Wel geland, maar niet zoals ik had gepland.
Even was ik zonder adem en het rechterbeen was gehavend en voelde pijnlijk. Maar het meest vervelend vond ik dat mijn Garmin Edge 800 van de houder gebroken was. De achterkant (het klemsysteem) van de Edge èn van de houder kapot! Gelukkig werkt(e) de Edge zelf nog wel en zo kon ik de volledig uitgefietste route toch nog registreren. Wel jammer dat ik nu (5 dagen later) nog last heb van mijn ‘strijdwonden’… met de Edge komt het wel weer goed, dat is alleen maar een dure grap. 🙁
De gehavende Edge