Het is al weer een week geleden dat ik met mijn team wielrenners op de top van de Col du Grand Colombier stond. De week is voorbij gevlogen, ook als was deze niet heel gemakkelijk voor me. Van een hele intensieve, maar vooral ook gezellige, periode in Frankrijk donderde ik afgelopen maandag zo in het zwarte gat.
Gelukkig kwamen al vrij snel de foto’s van verschillende teamgenoten online. Foto’s die laten zien hoe mooi de omgeving was. Die laten zien hoe veel lol we hadden. Die de teamspirit laten zien. Foto’s die het fietsplezier tonen, maar ook het afzien op de beklimming van de Grand Colombier.
Want het was voor enkelen echt afzien op de Grand Colombier. Het is niet zozeer dat je voor de snelste tijd moét rijden, want er was geen tijdmeting, maar de mensen leggen zichzelf die druk soms wel op. En ik herken dat, want zelf zou ik dat ook hebben gedaan. Dan was ik op mijn max omhoog gegaan, gewoon omdat ik het aan mezelf wil bewijzen dat ik (nog) wel goed ben in klimmen…. Dat had ik zeker gedaan, als ik dit jaar geen trainer was geweest en als ik niet (vanuit meerdere overwegingen) met Linda samen omhoog was gefietst.
Dit jaar had ik echt een andere rol dan de afgelopen jaren. Ik was er niet voor mezelf, ik was er voor de mensen om me heen. Voor de organisatie, voor advies, voor coaching en gezelligheid in de klim en voor hulp in de afdaling. In Frankrijk heb ik de mensen zien groeien en vooral zelfvertrouwen zien krijgen. De klimmers hebben zichzelf ontdekt. Renners die dalen spannend vonden kregen het onder controle en durfden meer dan ze hadden verwacht. Een echte beloning voor mij als trainer van deze groep.
Ook al is Frankrijk geweest, het fietsen met de ploeg is nog niet voorbij. Vanochtend hebben we al weer een mooi rondje gemaakt met een afvaardiging van de ploeg. En natuurlijk werd er nog veel nagepraat over Frankrijk. Want we hebben het prachtig mooi gehad. Het is jammer dat het voorbij is!