Niet vroeger dan op andere zaterdagen zit ik op het zadel. Eigenlijk zelfs een half uur later. Het is bewolkt en nog niet heel warm, maar de voorspellingen zijn goed voor de nr. 9 van de Lonely Planet top 10-to-go plekken van de wereld. De weg voor me is vrij en we beginnen. Tijd voor een mooi rondje, net als iedere zaterdag.
Terwijl mijn wielrenners zich bij Drachten in het zweet werken, rijd ik over de Redoute! Hé, is die verdwaald? Normaal ligt die toch in België?! Op mijn twee wielen rij ik met een snelheid van over de 25 km/uur over de Redoute. Zo snel over de Redoute?! Ja zo snel. Maar ten opzichte van de wielrenners in België speel ik dan ook wel een beetje vals. Deze Redoute is zo plat als een dubbeltje en mijn tweewieler is vandaag volledig gemotoriseerd; een solex (dat is zo een ouderwetse brommer met trapondersteuning; letterlijk dus!).
De aanleiding voor de solexrit is een uitje met de Leeuwarder, Deventer en enkele Rotterdamse collega’s naar het grootste Waddeneiland van Nederland; Texel. De dag die begint met een busrit, dan de overvaart en vervolgens dus een ronde op de solex. De solexronde gaat van de veerhaven bij ’t Horntje, via Oudeschild, Oosterend en De Koog naar onze lunchplek; de Catharinahoeve. De door ons groepje gereden route kun je vinden op: https://www.strava.com/activities/591223248/analysis
Die route is trouwens niet representatief voor de andere groepjes, want uiteraard hadden wij een andere route dan de anderen. Want wij mogen graag een beetje eigenwijs zijn. Of lag het aan de uitgereikte routekaart? Deze was, na een paar keer opgevouwen en dan weer uitgevouwen te zijn, een steeds meer onleesbaar vodje geworden (hoe zit het met de digitale navigatie?!). Of lag het aan het feit dat de solexende collega’s van de andere groepjes de afslag snel voorbij reden en wij mensen – net als het beroemde Texelse schaap – gewoon enorme kuddedieren zijn? Wie zal het zeggen.
Het was in ieder geval niet raar dat we een afslagje misten hier en daar. Iedere groep deed dat, bewust of onbewust, op een terras terecht komend of niet. Dankzij onze gemiste afslag kwamen we in de Koog. De Koog ligt bij de duinen. Duinen hebben hoogteverschillen. Ik zag bij de Badweg een hoogteverschilletje en moest er bij op; de wielrenner in me was gelijk weer wakker geworden. Gelukkig was ik op de solex, zodat ik zonder problemen het verbodsbordje voor fietsers voorbij tufte.
Na een moeizame langzame tocht omhoog bleek het uitzicht tegen te vallen; parkeerplaatsen, een hotel en een strandtent. Maar weer terug dan. De afdaling ging beduidend sneller dan de klim, zoals altijd bij een afdaling op twee wielen. Na een lange rit door het bos, die bewust niet bij het strand langskwam, kwamen we bij de lunchplek. De solexen inleveren; mijn favoriete onderdeel – het twee wielen-gedeelte – van de dag zat erop.
Tijd voor pannenkoeken!
En een busrit.
En een wandeling over het strand.
En een biertje (of twee) op het terras.
En een busrit.
En een bierproeverij en een heerlijk diner.
En een busrit naar de boot….
Wat een heerlijke dag!