Vanavond heb ik weer eens wijze woorden gehoord. Woorden die ik al vaker had gehoord trouwens, maar vanavond heb ik geluisterd. En ik heb voor mezelf een besluit genomen. De druk gaat er voor mij volledig af dit seizoen.
Gewoon omdat het kan.
Omdat ik weet dat ik het kan.
En omdat ik het wil.
Ik weet dat ik de top van de Grand Colombier sowieso wel haal. Ik heb immers al behoorlijk wat klimmen van naam gehaald, zoals de Stelvio, Galibier, Alpe d’Huez en Mont Ventoux. Waarom zou ik de Grand Colombier niet opkomen?! Trainde ik voor die bergen net zo loeihard als ik de afgelopen weken heb getraind!? No way! Echt niet… en toch heb ik iedere keer de top gehaald.
Het heeft lang geduurd, maar de knop is nu echt om. Ik ga de trainingen voor de renners van m’n team verzorgen en genieten. De rem moet er op, dus ik train zelf niet meer op hetzelfde niveau mee. Ik ga kilometers maken en niet meer afzien. En niet te vergeten; goed herstellen. Dát wordt mijn doel voor dit jaar.
Ik roep dit allemaal wel heel hard, maar ik weet dat het me moeite gaat kosten. Ik ken mezelf goed genoeg om te weten dat ik met mezelf in strijd moet gaan om me rustig te houden. En om me niet druk te maken om gemiddelde snelheden van ritjes en dat ik dit jaar ongeveer 2 km/uur langzamer ben dan vorig jaar. Ik ben geblesseerd, natuurlijk kan ik niet dezelfde prestatie leveren als vorig jaar.
Ik ben er klaar voor; fietsen is vooral leuk!