Mijn benen liggen languit voor me, de tv staat op Zapp. Ik kan nu even geen zware televisie gebruiken, mijn hoofd is moe. Ik ben blij dat ik even lekker rustig zit.
Het was dan ook best een hectische week afgelopen week. Drukte op het werk, de proeve van bekwaamheid voor de NTFU opleiding wielrentrainer 3, de eerste werkdag in Apeldoorn, weer drukte op het werk en een tweede werkdag in Apeldoorn.
Op zich klinkt het niet heel zwaar, maar de afgelopen week heb ik voor mezelf weer de nodige grenzen verlegd. Meestal is dat een enigszins bewuste keuze van mezelf. Bijvoorbeeld waar het gaat om het doorlopen van de NTFU opleiding wielrentrainer 3. Ik had nee kunnen zeggen, een hele veilige keuze. Maar ik heb gekozen om ervoor te gaan en de papieren te halen. Niet wetend wat er op me af zou komen, wat het in zou houden. En vaak vond ik het heel spannend. Zoals voor afgelopen weekend; de PVB-praktijk, zeg maar het eindexamen. Ik was gespannen, maar heb het gedaan en het ging goed; ik was daarvoor geslaagd. Bijna letterlijk viel deze last van mijn schouders.
Helaas wordt ik ook wel eens gedwongen over mijn grenzen te gaan. Dat wordt je min of mee opgedrongen door een situatie en/of anderen. Hoewel het wel eens zwaar is en meestal spannend, wordt je er over het algemeen niet slechter van. Als je maar open staat voor datgene wat er gebeurt. En je samen met een goede coach kunt bepalen wat het met je doet. Op die manier leer je je grenzen bepalen en (belangrijker nog) bewaken. En, als je het wilt, kun je je grenzen verleggen…